"Το Σπίτι των Μυστικών - Η Μάχη των Τεράτων" (Βιβλίο 2ο από 3α) των Κρις Κολομπους και Νεντ Βιζινι

Περίληψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Ύστερα από την τελευταία περιπέτειά τους, η ζωή στο σπίτι των Γουόκερ έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Η Ντάλια Κριστόφ έχει εξοριστεί. Και οι Γουόκερ είναι πλέον… πλούσιοι! Αλλά αυτή η αλλαγή δεν τους έφερε και την ευτυχία. Ο Μπρένταν δυσκολεύεται να κάνει φίλους στο καινούργιο σχολείο. Η Κορντίλια ανησυχεί ότι οι περιπέτειές της στα βιβλία του Ντένβερ Κριστόφ έχουν επηρεάσει το μυαλό και το σώμα της. Και η Έλεανορ το μόνο που θέλει είναι να γίνουν τα πράγματα όπως ήταν πριν.
Στο μεταξύ, ο Ντένβερ Κριστόφ ψάχνει την κόρη του, την Ντάλια, και κανένας Γουόκερ δε θα είναι ασφαλής μέχρι να τη βρει. Αντιθέτως, η οικογένεια θα βρεθεί και πάλι μπλεγμένη σ’ ένα μυστηριώδες ταξίδι μέσα στα βιβλία του Κριστόφ. Παλιοί εχθροί θα κάνουν επιλογές που θα ξαφνιάσουν και νέοι φίλοι θα δείξουν το πραγματικό πρόσωπό τους καθώς οι Γουόκερ ταξιδεύουν από τη μία άκρη στου κόσμου στην άλλη. Θα μάθουν ότι Το Βιβλίο της Καταστροφής και της Επιθυμίας δεν είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να διαφθείρει. Και θα περάσουν ακόμη πολλές δοκιμασίες που θα φέρουν αντιμέτωπους τον έναν με τον άλλον.
Η συνέχεια της απίθανης περιπέτειας των Κρις Κολόμπους και Νεντ Βιζίνι, ακόμη πιο εκρηκτική και γεμάτη ανατροπές.

Λίγα λόγια από εμένα:


  Τα τρία αδέλφια, η Κορντίλια, η Ελεανόρ και ο Μπρένταν, κατάφεραν να νικήσουν την Ντάλια. Την Μάγισσα των Ανέμων. Την έστειλαν μακριά. Τώρα έχουν γυρίσει πίσω, ο Γουίλ και οι γονείς τους είναι ζωντανοί και είναι πλέον πλούσιοι. Όταν όμως Κορντίλια αρχίζει να φέρεται περίεργα, ο Γουίλ είναι εξαφανισμένος εδώ και αρκετό καιρό και τα μυαλά των γονιών τους έχουν πάρει αέρα, όλα στην ζωή τους έρχονται άνω κάτω. Ξανά. Με έναν τρόπο που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί.

Προσωπική γνώμη:


  Το πρώτο βιβλίο της σειράς ήταν καλό. Το απόλαυσα και με εντυπωσίασε η όλη ιστορία. Αν ήμουν δυο χρόνια μικρότερη θα είχα ξετρελαθεί. Αλλά δεν είμαι. Όσο για το δεύτερο βιβλίο που λέγεται "Η Μάχη των Τεράτων"... Τι να πω. Πραγματικά ήταν άλλη κλάση. Οι περιπέτειες ήταν καλογραμμένες και είχαν πάντα κάτι που δεν περίμενες με τίποτα.  Υπήρχαν στιγμές που έμενα πραγματικά άφωνη από τις αποκαλύψεις.

  Οι περιπέτειες λοιπόν ήταν και πάλι τρεις. Η κάθε μαι ήταν σαν να είχε δημιουργηθεί ειδικά για τον κάθε πρωταγωνιστή. Ήταν σαν να ήθελαν αυτές οι ιστορίες να εκφράσουν τους αληθινούς προβληματισμούς τους, τα ερωτήματα τους και τις αμφιβολίες τους για το μέλλον. Και έδειχναν αυτά που πραγματικά αναζητούσαν. Ενώ ταυτόχρονα η πλοκή ξεδιπλωνόταν μπροστά μας τόσο όμορφα.

  Ένα πράγμα δεν μου άρεσε όλο και όλο στο συγκεκριμένο βιβλίο και αυτό ήταν ότι αποκαλούσε το ποιο σκοτεινό μέρος στον κόσμο την ψυχή μιας έφηβης. Θίχτηκα λίγο. Γιατί είμαι μια 14άχρονη έφηβη!!! Βέβαια αυτό ήταν κάτι που ξεπέρασα γρήγορα.

  Όσο για τους χαρακτήρες... Δεν θα πω πολλά. Μονάχα δυο - τρία πραγματάκια για τους βασικούς ήρωες. Ξεκινάω με το Γουίλ. Συγνώμη αλλά οι συγγραφείς θέλουν να με πεθάνουν. Δηλαδή έλα τώρα. Έξυπνος, κούκλος, γαλανομάτης, με μαύρα μαλλιά, βρετανική προφορά??? Come on now!!! Πως γίνεται να βάζουν πάντα αυτόν τον τόσο απίθανο συνδυασμό??? Και να είναι και τέλειος και σε χαρακτήρα??? Θυμίζει πολύ Γουίλ Χέροντειλ. Υπερβολικά!!! Μέχρι και ίδιο όνομα έχουνε. Και ναι έχω αδυναμία στους Γουίλ.

  Πάμε τώρα στην Κορντίλια. Η Κορντίλια είναι ένα πού ισορροπημένο και έξυπνο κορίτσι. Την συμπάθησα πολύ στο πρώτο βιβλίο αλλά ταυτίστηκα μαζί της στο δεύτερο. Δεν ξέρω. Μπορεί να έφταιγε που ήμαστε θεωρητικά κοντά σε ηλικία ή που είναι αρκετά γενναία να σηκώσει την φωνή της και να διεκδικεί αυτά που πιστεύει. Κάτι που και εγώ κάνω και που χαίρομαι να βλέπω να το κάνουν και οι άλλοι.

  Σειρά έχει η γλυκιά Ελεανόρ. Η μικρή είναι απίστευτη. Κατέχει μια βαθιά συναισθηματική εξυπνάδα που σε κερδίζει αμέσως. Μου αρέσει το πως παρόλο που είναι δυσλεκτική, κάτι που για εμένα δεν παίζει κανέναν ρόλο, μπορεί να σκέφτεται πράγματα που άλλοι δεν θα μπορούσαν. Ακόμα, που αρέσει η γενναιότητα της. Το ότι σκέπτεται δηλαδή πρώτα τους άλλους και βάζει πρώτα την οικογένεια της. Πως λοιπόν να μην την αγαπήσεις???

  Ο Μπρένταν σε αυτό το βιβλίο μου έσπασε λίγο τα νεύρα. Συγνώμη αλλά αληθεύει!!! Γιατί ρε φίλε δεν παρατάς τις αδελφές σου για να πας να γίνεις ένας δήθεν πολεμιστής της αρχαίας Ρώμης και για να ζείς μες να πλούτη και τα μεγαλεία!!! Όχι ρε φίλε. Ειδικά τελικά φαίνεται πως έκανες την ποιο τραγική και λάθος επιλογή αφού τίποτα δεν εξελίχθηκε όπως ήθελες.

  Ο Φοίνικ σε αυτό το βιβλίο ήταν ένας νέος ήρωας. Τον οποίο συμπάθησα μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Ναι κι όμως. Ο Φοίνικ ήταν ένας πολεμιστής στην αρχαία Ρώμη που διασκέδαζε το κοινό παλεύοντας με τέρατα. Θα πέθαινε αν δεν του έσωζε την ζωή η Κορντίλια. Άλλο βέβαια το ότι μετά ο Αυτοκράτορας τους πάντρεψε. Όπως και έχει, ο Φοίνικ είναι πανέξυπνος, γενναίος και δυνατός. Μπορεί να έζησε μια πονεμένη ζωή, γεμάτη κακουχίες, αλλά είχε την δύναμη να συνεχίσει να προχωρά.

  Το "Σπίτι των Μυστικών" είναι ένα βιβλίο που καταφέρνει να σε ταξιδεύει... Κυριολεκτικά. Και παρόλο που το τέλος του βιβλίου δεν ήταν αισιόδοξο για τους ήρωες καταλάβαμε πως η ζωή θα έχει πάντα τις καλές και τις κακές της στιγμές. Πως θα υπάρξει αισιοδοξία αλλά και πόνος. Γιατί παρόλο που η μαγεία μπορεί να υπάρχει... Τίποτα δεν εμποδίζει την ζωή να στα φέρει όλα άνω κάτω. Και ότι μέλλον μας μπορεί να έχει δυο μονοπάτια.... Αλλά μονάχα εσύ καθορίζεις το πως θα εξελιχθούν.