"Το Τεστ" (Βιβλίο 1ο από 3α) του James Dashner

Περίληψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Όταν ο Τόμας ξυπνάει μέσα στον ανελκυστήρα, το μόνο που μπορεί να θυμηθεί είναι το όνομά του. Η μνήμη του είναι ένα κενό.

Δεν είναι όμως μόνος. Όταν ανοίγουν οι πόρτες του ανελκυστήρα, ο Τόμας βρίσκεται περικυκλωμένος από πολλά αγόρια που τον υποδέχονται στο Γκλέιντ –ένα μεγάλο, ανοιχτό ξέφωτο που περιβάλλεται από πανύψηλα πέτρινα τείχη.

Όπως ο Τόμας, έτσι και οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουν ούτε γιατί ούτε πώς βρέθηκαν στο Γκλέιντ. Το μόνο που ξέρουν είναι πως κάθε πρωί τα τεράστια τείχη που τους περιβάλλουν, ανοίγουν. Κάθε βράδυ ξανακλείνουν ερμητικά. Και κάθε 30 μέρες ένα καινούριο αγόρι παραδίδεται από τον ανελκυστήρα.

Η άφιξη του Τόμας ήταν αναμενόμενη. Όμως την αμέσως επόμενη μέρα, θα σταλεί ένα κορίτσι –το πρώτο κορίτσι που έχει εμφανιστεί ποτέ στο Γκλέιντ.

Και ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη προκαλεί το μήνυμα που έχει να παραδώσει.

Ο Τόμας ίσως να είναι πιο σημαντικός από ό,τι μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Μακάρι μόνο να μπορούσε να ξεκλειδώσει τα σκοτεινά μυστικά που είναι θαμμένα στο μυαλό του.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

  Όταν ξυπνάς σε έναν πολύ κλειστό χώρο, που μοιάζει με κουτί, που κινείται προς τα πάνω, είναι περίεργο και ανατριχιαστικό. Όταν σου συμβαίνει όμως με την μνήμη σου κενή και τελείως άδεια, χωρίς να ξέρεις το ίδιο σου το όνομα, αυτό είναι κάτι παρά πάνω από "ανατριχιαστικό". Είναι απλά … τρομαχτικό. Αυτό ακριβώς στην στον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας.

Όταν το "κουτί" σταματάει να κινείται και οι πόρτες ανοίγουν ο πρωταγωνιστής βλέπει μόνο φώς. Και ύστερα πολλά πρόσωπα. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τρέξει. Να τρέξει μακριά. Να τρέξει ακόμα και αν δεν ξέρει που πάει. Ύστερα όμως … κοιτάζει γύρω του. Είναι σε ένα μέρος που μοιάζει με κλουβί. Δεν έχει πουθενά να καταφύγει. Δεν έχει τρόπο διαφυγής. 

  Στο τέλος εκείνης της μέρας θα μάθει όμως κάποια πράγματα. Όπως … το που είναι. Σε ένα μέρος που κατά ονομάζεται Κοιλάδα. Επίσης, τι είναι πίσω από τα τοίχοι που τους που τους περικλείουν. Ακόμα, τι τους κυνηγά και τι φοβούνται και τρέμουν όλοι τους. Επιπρόσθετα, ανακαλύπτει τι δουλειά κάνουν οι δρομείς.

  Όλα φαίνονται οικία. Αλλά όλα είναι τόσο θολά και περίεργα για εκείνον. Τουλάχιστον όμως θυμάται το όνομα του. Που είναι Τόμας…

  Με το που πήγε όμως εκεί ο Τόμας όλα άλλαξαν. Όλοι το ήξεραν. Και ο ίδιος το ήξερε κατά βάθος. Το απόλυτο χάος θα έρθει όμως όταν το "κουτί" ανεβεί ξανά ποιο νωρίς από ότι πρέπει φέρνοντας μαζί και ένα κορίτσι, με το όνομα Τερέζα, (κάτι πρωτόγνωρο αφού το "κουτί" δεν έχει φέρει ποτέ κορίτσι) που μόλις δει τον Τόμας θα τον αναγνωρίσει, θα τον φωνάξει και έπειτα θα λιποθυμήσει έχοντας όμως στο χέρι της ένα χαρτί που λέει πως είναι η τελευταία.

Τότε είναι η ώρα που ο Τόμας θα λάβει δράση. Τότε είναι η ώρα που ο Τόμας θα προσπαθήσει να σώσει τους φίλους του από τους Κυνηγούς βγάζοντας τους έξω από τον Λαβύρινθο. Θα τα καταφέρει??? Και αν ναι ποιες θα είναι οι συνέπειες???

Προσωπική γνώμη:

  Εξαιρετικό... Υπέροχο... Ανάρπαστο... Αυτή η τριλογία και η Τριλογία της Απόκλισης είναι οι επόμενες ιστορίες θρύλοι στον κόσμο της δυστοπίας. Και κέρδισαν αυτόν τον με την αξία τους. Απλά... Ουάου. Το βιβλίο ήταν πραγματικά καταπληκτικό. Η δράση... Το μυστρίσει... Η αγωνία... Η ανάγκη να μάθουν οι πρωταγωνιστές την αλήθεια… Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, δημιουργούν μαζί μια ιστορία χωρίς προηγούμενο.

  Ο Dashner σκιαγραφεί, δημιουργεί και μας χαρίζει έναν υπέροχο, σκοτεινό κόσμο. Με εχθρούς πίσω από κάθε γωνία που όμως δεν μπορούν να δουμε, και που κουνούν τα νήματα της όλης ιστορίας. Η ζωή των ηρώων παίζεται κορόνα γράμματα σε όλο το βιβλίο ενώ ξέρουν πως όλα όσα τους συμβαίνουν είναι απλά μια δοκιμασία. Ένα τεστ.

  Ο Dashner χτίζει με έναν μοναδικό τρόπο το σασπένς. Τα κεφάλαια είναι γεμάτα ανατροπές και αγωνία. Το ζήτημα σε ένα μέρος σαν αυτό είναι η επιβίωση. Τα ηθικά ζητήματα για κάποιους έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Αυτή η φοβερή πλοκή μας κρατά με κομμένη την ανάσα. Όλην την ώρα. Αγαπητοί αναγνώστες των Αγώνων Πείνας της Suzanne Collins απλά θα το λατρέψετε. Το Τεστ είναι εν συντομίας, ακαταμάχητο.

  Πάμε τώρα στους ήρωες. Πρώτα έχουμε τον Τόμας. (Τόμι για εμάς!!!) Ο Τόμι είναι απλά υπέροχος. Έξυπνος, καλός, επίμονος, σταθερός και αμετάκλητος. Τον αγάπησα από την αρχή έως το τέλος του βιβλίου. Έχει κάτι που κανείς άλλος δεν έχει. Την ικανότητα της επιλογής. Επιλέγει αυτό που πιστεύει εκείνος πως είναι σωστό και ξέρει πότε πρέπει να παραβεί τους κανόνες. Και ότι παλιά δούλευε για την ΚΑΚΊΑ??? So what??? Γίνεται ακόμα ποιο μυστηριώδεις και αγαπητός. Και το αποκορύφωμα??? Ήταν η ανάγκη του να λυτρωθεί. Ήταν ένα 16άχρονο παιδί, που νόμιζε πως όλα όσα ζούσαν ήταν δικό του φταίξιμο. Δικό του λάθος. Αυτή η ανάγκη του να διορθώσει στα όσα συνέβαλε, μας δείχνει την μεγάλη του καρδιά.

  Νιούτ, Νιούτ, Νιούτ…Ήρθε η σειρά σου. Ο Νιούτ είναι ένας χαρακτήρας που είναι αδύνατον να μην αγαπήσεις. Είναι πιστός στους φίλους του όσο κανείς. Δεν τον νοιάζει να βάλει σε κίνδυνο την ίδια του την ζωή για να προστατέψει κάποιον άλλον. Και έχει μια αύρα που σε κάνει να τον εμπιστευτείς αμέσως. Νομίζω πως καταλάβατε πάνω κάτω γιατί είναι τόσο αγαπητός.

  Πάμε τώρα στον δυναμικό Μίνο. Ο χαρακτήρας αυτός έχει κάτι που δεν μπορείς να το πιάσεις αμέσως. Είχε ένα υφάκι που στην αρχή δεν μου άρεσε. Αλλά τον γνωρίσαμε καλύτερα αργότερα. Αυτός ο άνθρωπος είναι αληθινός. Έλεγε αυτό που σκεπτόταν. Δεν ήταν κανένας διπρόσωπος ψεύτης. Ήταν απλά ο εαυτός του. Αλλά και χωρίς να το ήθελε ήταν μια ηγετική φιγούρα. Και η αλήθεια να λέγετε, ήταν πολύ καλός σε αυτό.

Η πρόταση του Μίνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ:

«Ποιο μαλακισμένο μαλακιστίρι από εσένα τον μαλάκα δεν έχω γνωρίσει»

  Ο καλούλης Τσακ… Αυτό το παιδί ήταν τόσο γλυκό. Αστείο. Παιχνιδιάρικό. Χαμογελαστό. Και ευαίσθητο. Ήταν το πολύ 13 όταν έχασε την ζωή του. Μόλις είχε βγει από τον Λαβύρινθο. Τον απόλυτο εφιάλτη. Και όμως μπήκε μπροστά από τον Τόμας για να του σώσει την ζωή. Για να σώσει τον άνθρωπο που ήξερε για ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Για να σώσει τον άνθρωπο είχε γίνει μια αδελφική – πατρική φιγούρα για αυτόν. Πέθανε εν ψυχρώ. Ο χαμός του μου στοίχισε. Όχι όπως με άλλους χαρακτήρες. Όπως ο Φρέντ Ουέσλι. Δεν λέω, στεναχωρήθηκα πολύ, έκλαψα κι όλας λίγο, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Μου στοίχισε γιατί μας έδειξε πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί μια τόσο αγνή και αθώα ζωή…

  Δεν θα γράψω για τους άλλους χαρακτήρες. Γιατί έχω άλλες δυο κριτικές βιβλίων να κάνω…

  Τι ακόμα με εντυπωσίασε σε αυτό το βιβλίο… Το πώς άνθρωποι χωρίς μνήμες και παρελθόν, υποτίθεται, κατάφεραν να φτιάξουν ολομόναχοι μια ολοκαίνουργια ζωή. Μια ολοκαίνουργια κοινότητα. Βρήκαν τον τρόπο για την δικαιοσύνη. Για την ισότητα. Για την ισορροπία. Και την επιβίωση. Παραδεχτείτε. Είναι εντυπωσιακό.

Το trailer της ταινίας, που το όνομα της είναι The Maze Runner ή στα ελληνικά Ο Λαβύρινθος:

Η κριτική μου για την ταινία: http://booksfrien.blogspot.gr/2014/10/maze-runner.html

Το τραγούδι της ταινίας, που είναι και το τραγούδι της εβδομάδας: