"Οι Περιπέτειες Του Νεαρού Σέρλοκ Χόλμς - Κόκκινη Βδέλα" (Βιβλίο 2ο από μεχρι τώρα 5) Του Άντριου Λεϊν

Περίληψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

ΕΝΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΝΕΚΡΟΣ
ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΥ ΔΙΧΑΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ

Ο νεαρός Σέρλοκ Χολμς ξέρει ότι οι ενήλικες έχουν μυστικά. Δεν περίμενε όμως να βρει τον πιο διαβόητο εκτελεστή του κόσμου στο Σάρεϊ, τη στιγμή που όλοι τον θεωρούν νεκρό – ούτε τον αδελφό του με κάποιον τρόπο αναμεμειγμένο στην υπόθεση. Όταν μάλιστα διαπιστώνει ότι κανείς δεν του λέει την αλήθεια, αποφασίζει να διακινδυνέψει τα πάντα για να την ανακαλύψει μόνος του. Έτσι ξεκινά η περιπέτεια που θα τον οδηγήσει στην Αμερική, στο κέντρο ενός θανάσιμου ιστού, όπου η ζωή είναι φτηνή και η αλήθεια έχει ένα τίμημα που ξεπερνάει τη λογική.

Το 2ο βιβλίο μιας συναρπαστικής σειράς που για πρώτη φορά έρχεται να ρίξει φως στα εφηβικά χρόνια του διάσημου ντετέκτιβ. Πως ήταν ως έφηβος; Πού πήγε σχολείο και ποιοι ήταν οι φίλοι του; Πού και πότε απέκτησε τις διάσημες ικανότητές του; Τι τον φόβιζε και ποια ήταν η πρώτη του αγάπη;

Απόσπασμα των τελευταίων σελίδων της εισαγωγής:

Ο Χίλατζερ ήταν έτοιμος να διαφωνήσει, όταν ο Γκίμσον πρόσθεσε: «Για στάσου! Νομίζω πως βλέπω ένα!».
Ο Χίλατζερ κινήθηκε προς το μέρος του συνεργάτη του. Ο άνδρας εξακολουθούσε να είναι σκυμμένος, όμως τώρα είχε στρέψει το βλέμμα του στη βάση ενός δέντρου.
 «Κοίτα» είπε δείχνοντας.

Ο Χίλατζερ ακολούθησε τη γραμμή του δάχτυλου του Γκίμσον. Εκεί, σε μια λακκούβα με νερό ανάμεσα στις ρίζες δυο δέντρων, βρισκόταν κάτι που έμοιαζε με σβόλο αίματος, έντονου κόκκινου χρώματος, στο μέγεθος της παλάμης του. Το αδύναμο φως το έκανε να γυαλίζει.
«Είσαι βέβαιος;» ρώτησε.
«Έτσι μου το περιέγραψε ο Ντιουκ. Μου το περιέγρα­ψε ακριβώς έτσι, με κάθε λεπτομέρεια». «Και τώρα τι κάνουμε;»
Αντί να του απαντήσει, ο Γκίμσον άπλωσε το χέρι και έπιασε το πλάσμα με τον αντίχειρα και τον δείκτη του. Το σήκωσε. Εκείνο κρέμασε άνευρα. Ο Χίλατζερ παρακο­λουθούσε συγκλονισμένος.
«Ναι» είπε ο Γκίμσον εξετάζοντας το με προσοχή.
«Κοίτα - να το κεφάλι ή βεντούζα ή όπως το λένε, τέλος πάντων. Τρία δόντια περιμετρικά του στόματος και έχει βεντούζα και στην άλλη άκρη. Έτσι κρατιέται - προσκολλάται και με τις δυο άκρες».
«Και σου ρουφάει το αίμα» είπε βλοσυρά ο Χίλατζερ.
«Ρουφάει το αίμα οποιουδήποτε πλάσματος κινείται αρκετά αργά ώστε να προσκολληθεί πάνω του» εξήγησε ο Γκίμσον. «Όπως εκείνοι οι μικροί ελέφαντες και εκείνο το πράγμα σαν τάπιρος με τη μυτερή μουσούδα - οτιδήποτε».

Η βδέλλα άλλαζε σχήμα καθώς την κοιτούσε· γινόταν λεπτότερη και μακρύτερη. Όταν την είχε πιάσει ο Γκίμσον ήταν σχεδόν κυκλική, αλλά τώρα έμοιαζε περισσότε­ρο με χοντρό σκουλήκι.Εξακολουθούσε να την κρατάει γύρω στο ένα τρίτο της απόστασης από το κεφάλι - αν μπορούσε κανείς να πει κεφάλι την άκρη με το στόμα.
«Τι τις κάνει;» ρώτησε ο Χίλατζερ. «Γιατί στέλνει αν­θρώπους να του τις φέρνουν από τόσο μακριά;»
«Λέει πως τις ακούει να τον καλούν» απάντησε ο Γκίμ­σον. «Όσο για το τι τις κάνει όταν φτάνουν στα χέρια του, σου εγγυώμαι ότι είναι καλύτερα να μην ξέρεις». Έφερε το πλάσμα ακόμα πιο κοντά στο πρόσωπο του και το εξέ­τασε με προσοχή. Εκείνο άρχισε να αναδεύεται τυφλά προς το μέρος του, σαν να ήξερε με κάποιον τρόπο ότι υπήρχε κοντά του κάποια πηγή ζεστού αίματος. «Τούτη εδώ έχει να τραφεί κάμποσο καιρό τώρα».
«Πώς το ξέρεις;»
«Ψάχνει να προσκολληθεί πάνω σε κάτι».
 «Μήπως να την αφήσουμε;» ρώτησε ο Χίλατζερ. «Να ψάξουμε για άλλη αύριο πάλι;» Ήλπιζε πως ο Γκίμσον θα αρνιόταν, διότι δεν έβλεπε πραγματικά την ώρα να φύγουν από εκείνη τη ζούγκλα. 
«Αυτή είναι η πρώτη που βρίσκουμε εδώ και μια εβδομά­δα» του απάντησε ο Γκίμσον. «Μπορεί να περάσει ακόμα περισσότερος καιρός πριν βρούμε άλλη. Όχι, πρέπει να πά­ρουμε αυτήν εδώ.Πρέπει να τη φέρουμε πίσω μαζί μας».
 «Θα επιβιώσει στο ταξίδι;»
Ο Γκίμσον ανασήκωσε τους ώμους του. «Πιθανότατα - αν την ταΐσουμε πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι».
«Εντάξει». Ο Χίλατζερ κοίταξε γύρω του. «Τι προτεί­νεις; Κάποιον πίθηκο ή ένα από εκείνα τα πράγματα που μοιάζουν με γουρούνια;»
Ο Γκίμσον παρέμεινε σιωπηλός.
Ο Χίλατζερ στράφηκε και είδε τον Γκίμσον να τον καρφώνει με ένα παράξενο βλέμμα - κατανόηση ανάμει­κτη με μεγάλες δόσεις απέχθειας. 
«Προτείνω» είπε ο Γκίμσον «να σηκώσεις το μανίκι σου».
«Είσαι τρελός-,» ψιθύρισε ο Χίλατζερ.
«Όχι, είμαι ιχνηλάτης και οδηγός» εξήγησε ο Γκίμσον. «Εσύ τι ρόλο φαντάστηκες ότι θα έχεις στη συγκεκριμένη αποστολή; Σήκωσε, λοιπόν, το μανίκι σου. Αυτό το φρικτό πλάσμα χρειάζεται αίμα και το χρειάζεται τώρα».
Γνωρίζοντας ποια θα ήταν η αντίδραση του Ντιουκ αν μάθαινε ότι άφησαν τη βδέλλα του να πεθάνει αντί να την ταΐσουν, ο Χίλατζερ σήκωσε αργά το μανίκι του. 

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η συνέχεια του εκπληκτικού πρώτου τόμου , το Νέφος Θανάτου , είναι αυτό . Το Κόκκινη Βδέλλα . Η περιπέτεια συνεχίζεται . Μπορεί ο νεαρός πρωταγωνιστής μας έζησε κάτι το συγκλονιστικό αλλά εκείνος ήθελε απλά … να το ξεχάσει . Δεν ήθελε να θυμάται τα όσα έζησε . Αλλά δεν συμβαίνει πάντα αυτό που θέλουμε . Για την ακρίβεια συμβαίνει πολύ σπάνια . Αυτός δυστυχώς δεν είναι η εξαίρεση . Αφού όμως εκείνος δεν μπορεί να ξεχάσει κάνει κάτι άλλο . Παίρνει δύναμη από όσα τους συνέβησαν και προσπαθεί να γίνει καλύτερος . Ποιο έξυπνος , ποιο δυνατός και ποιο παρατηρητικός . Δεν μπορεί όμως να το κάνει μόνο του . Έχει μια μικρή βοήθεια που ονομάζεται … Κρόου . Ο δάσκαλός του , ο Κρόου , του μαθαίνει πως μα χρησιμοποιεί πλήρως το μυαλό του . Πώς να ακονίσει τις ικανότητες και τις δεξιοτεχνίες του για να γίνει στο μέλλον , στο πολύ μακρινό μέλλον , αυτός που προορίζεται να γίνει . Ο μεγαλύτερος ντετέκτιβ όλων των εποχών . Η ιστορία αρχίζει πολύ … αινιγματικά . Όταν μια μέρα ο Σέρλοκ τελείωσε ένα από τα <<συνηθισμένα>> μάθημα ,  συνηθισμένο θα μπορούσε να πει κάποιος ένα τόσο δύσκολο σε κατανόηση και προοδευτικό μάθημα , με τον Κρόου , ο αδελφός του τον περίμενε να γυρίσει . Ο Σέρλοκ είχε την μεγάλη επιθυμία να κρυφακούει την συζήτηση τους . Δεν θέλει να είναι έξω από τα πράγματα . Δεν θέλει να είναι έξω από τα γεγονότα . Θέλει να ξέρει την αλήθεια . Το τι στα αλήθεια συμβαίνει .  Έτσι αρχίζουν όλα .

Σε αυτό το βιβλίο θα δούμε έρωτες , μπελάδες , τις πρώτες αγάπες , τα πρώτα κατορθώματα , τα πρώτα λυμένα μυστήρια , τους πρώτους … φόνους και τους πρώτους  επικίνδυνους εχθρούς . 

Προσωπική γνώμη:

Μοναδικό . Ήταν μία υπέροχη ιστορία . Ο Άντριου Λέιν ξέρει πραγματικά να δημιουργεί μια ιστορία . Η πλοκή καταιγιστική , η ιστορία γεμάτη αγωνία και οι χαρακτήρες απόλυτα μπερδευτηκοί . Όπως ακριβώς πρέπει να είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο .