"Δεν είναι αόρατη" του Marcus Sedgwic

Περίληψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

ΔΥΟ ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ.

ΕΝΑ ΛΟΥΤΡΙΝΟ ΚΟΡΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΤΑΝ.

ΕΝΑΣ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ…

Πρόκειται για σύµπτωση ή µήπως κάτι υποχθόνιο τους έφερε κοντά; Πολλά παράξενα εµφανίστηκαν στη ζωή της δεκαεξάχρονης Λόρεθ Πικ ένα Σαββατοκύριακο του Αυγούστου. Και το πιο παράξενο απ’ όλα ήταν η συµπεριφορά του συγγραφέα µπαµπά της τον τελευταίο καιρό. Και τώρα εκείνος εξαφανίστηκε. Φαίνεται πως η εµµονή του µε τις συµπτώσεις είχε µοιραίο αποτέλεσµα. Όταν η Λόρεθ πετάει για τη Νέα Υόρκη µαζί µε τον αδελφό της Μπέντζαµιν, ψάχνοντας για τον πατέρα της, έχει πολύ λίγη εµπιστοσύνη στον εαυτό της. Όµως είναι αποφασισµένη να βρει τον µπαµπά της. Η Λόρεθ διαθέτει ένα και µοναδικό στοιχείο για να το πετύχει: το σηµειωµατάριό του. Τι θα βρει στο σηµειωµατάριο; Τη σωτηρία ή µήπως την τρέλα;

Λίγα λόγια από εμένα:

  Η Λόρεθ Πικ είναι μια σχεδόν φυσιολογική έφηβη. Γιατί το να είσαι τυφλή εκ ξενετής δεν είναι και ότι ποιο φυσιολογικό. Τι θα κάνει λοιπόν αυτό το δεκαεξάχρονο κορίτσι όταν ο πατέρας της εξαφανιστεί; Ο πατέρας της Λόρεθ έχει εμμονή με τις συμπτώσεις. Μήπως τελικά αυτή του η εμμονή τον οδήγησε σε απαντήσεις που δεν ήθελε να ξέρει και που τελικά είχαν μοιραίο αποτέλεσμα για τον ίδιο; Όταν η Λόρεθ λοιπόν, αρχίσει την αναζήτηση της με οδηγό το σημειωματάριο του δεν ξέρει τι θα συναντήσει και τι περιπέτειες θα ζήσει. Ξέρει μονάχα ότι θέλει να γυρίσει ο πατέρας της. Θα τα καταφέρει;

Προσωπική γνώμη:

  Ευχαριστώ πάρα πολύ τις εκδόσεις Παπαδόπουλος που μου έστειλαν αυτό το βιβλίο αλλά η αλήθεια είναι πως το "Δεν είναι αόρατη" δεν με ξετρέλανε. H γραφή είχε κάτι που με κρατούσε συνέχεια πίσω. Δεν μπόρεσα να μπω ολοκληρωτικά στην ιστορία. Δεν κατάφερα να την νιώσω. Παρόλα αυτά ήταν ένα αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο με ωραία μηνύματα και ανθρωπιά.

  Είχε την δόση του από δράση και περιπέτεια. Μου άρεσε πως ο Marcus Sedgwic είχε σκιαγραφήσει το προφίλ των χαρακτήρων. Δεν ένιωσα όμως έξαψη και ιδιαίτερη αγωνία για την συνέχεια. Δεν είχε αυτό το κάτι που να με κάνει να μην μπορώ να σηκώσω το κεφάλι μου και να θέλω να ρουφήξω την κάθε λέξη. Η αλήθεια είναι πως περίμενα περισσότερα από αυτό το βιβλίο. Ειδικά από το φινάλε.

  Το ποιο ωραίο πράγμα στο "Δεν είναι αόρατη" ήταν Λόρεθ. Μου αρέσει που μέσω ενός ανθρώπου που έχει μεν τα προβλήματα του αλλά έχει διαπλάσει έναν υπέροχο χαρακτήρα "βλέπουμε" τα πράγματα αλλιώς. Δείχνει πως ακόμα και αν έχουμε θέματα που μοιάζουν τεράστια και χωρίς τελειωμό, πάντα μπορείς να "δεις" την θετική πλευρά των πραγμάτων.

  Ακόμα δείχνει πως δεν χρειάζεται να είσαι "φυσιολογικός" για να κάνεις την διαφορά. Γιατί οι πραγματικοί ήρωες, οι ήρωες της ζωής που βλέπουμε κάθε μέρα, δεν φοράνε κάπες. Αυτά για την ώρα. Ελπίζω να σας άρεσε η κριτική μου. Θα τα ξανά πούμε σύντομα.