"Shatter Me" (Βιβλίο 1ο από 3α) της Tahereh Mafi

Περίληψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

I have a curse
I have a gift

I am a monster
I'm more than human

My touch is lethal
My touch is power

I am their weapon
I will fight back

Juliette hasn’t touched anyone in exactly 264 days.

The last time she did, it was an accident, but The Reestablishment locked her up for murder. No one knows why Juliette’s touch is fatal. As long as she doesn’t hurt anyone else, no one really cares. The world is too busy crumbling to pieces to pay attention to a 17-year-old girl. Diseases are destroying the population, food is hard to find, birds don’t fly anymore, and the clouds are the wrong color.

The Reestablishment said their way was the only way to fix things, so they threw Juliette in a cell. Now so many people are dead that the survivors are whispering war – and The Reestablishment has changed its mind. Maybe Juliette is more than a tortured soul stuffed into a poisonous body. Maybe she’s exactly what they need right now.

Juliette has to make a choice: Be a weapon. Or be a warrior.

Λίγα λόγια από εμένα:

  Ένα κορίτσι με μια εξωπραγματική δύναμη και που είναι κάτι περισσότερο από άνθρωπος. Ένα κορίτσι που θα μπορούσε να καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμα της και να γίνει το όπλο που ποτέ δεν ήθελε. Η Juliette έχει ζήσει δύσκολα και δεν έχει αγγίξει άνθρωπο εδώ και 264 μέρες. Δεν μπορεί ούτε καν να το διανοηθεί γιατί δεν θέλει να ζήσει κάτι παρόμοιο με την τελευταία φορά. Είναι μονάχα ένα 17άχρονο κορίτσι αλλά έχει είδη μπει στο μάτι ανώτερων δυνάμεων. Τι θα αποφασίσει λοιπόν η Juliette; Να παλέψει για αυτά που πιστεύει ή α γίνει αυτό που θέλουν οι άλλοι;

Προσωπική γνώμη:

  Το βιβλίο με τον τίτλο "Shatter Me" είχε μεν ενδιαφέρον ιδέα και πολύ καλό θέμα, αλλά σαν πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας δεν έλεγε και πολλά. Ήταν απλά κάτι μέτριο. Η γραφή ήταν, πολύ επίπεδη να το πω και δεν μου έβγαζε συναίσθημα. Προσωπικά ο τρόπος που έθετε να γεγονότα με έκανε να νιώθω πως η ιστορία δημιουργούσε κενά. Όσο για τους χαρακτήρες, ήξερα πως είχαν και άλλες δυνατότητες αλλά δεν μπόρεσαν να φανερώσουν και πολλά, για αυτό δεν μπορώ να τους καταδικάσω από το πρώτο κι όλας βιβλίο, όπως την Juliette.

  Το ποιο ωραίο πράγμα στην ιστορία ήταν το πως η συγγραφέα σε έκανε να νιώθεις λες και ήσουν πραγματικά μέσα σε ένα κελί. Σε έκανε να νιώθεις απειλή και απόγνωση. Επίσης, μου άρεσε η όλη τρέλα στο βιβλίο. Παρόλο που αυτό έκανε την Juliette πάρα, μα πάρα πολύ δραματική. Σε γελοίο επίπεδο. Επιπρόσθετα, μου άρεσε που η συγγραφέας θέλει να περάσει και ένα αντιρατσιστικό μήνυμα για την διαφορετικότητα. Γιατί κάποιες φορές αυτά που μοιάζουν ως τις μεγαλύτερες κατάρες, είναι τα καλύτερα "δώρα" που μπορούσαν να σου δοθούν και ότι πρέπει να κρίνουμε κάποιον μόνο από τον χαρακτήρα και όχι από το παρελθόν του.

  Ας μιλήσουμε λίγο τώρα για αυτό το πανέμορφο εξώφυλλο. Αυτό το υπέροχο δημιούργημα της φύσης, ακόμα και αν δεν έχεις διαβάσει την περίληψη, σε τραβάει για να το αποκτήσεις. Είναι μακράν καλύτερο από το πρωτότυπο. Τα χρώματα συνδυάζονται απίστευτα και γενικά όλη η ιδέα είναι πανέξυπνη έτσι όπως έχουν βάλει μόνο ένα μάτι και που σαν βλεφαρίδες έχουν βάλει δέντρα. Είναι σαν να γεννιέται ελπίδα. Μάλιστα, επειδή δείχνει κάτω κάτω λίγο πάγο, θέλει να δείξει πως έρχεται μια νέα εποχή. Είναι σαν να επισημαίνει πως όλα θα αλλάξουν. Ειδικά για την Juliette.

  Ακόμα, θετικό ήταν το πόσο ευκολοδιάβαστο, γρήγορο και γενικά απολαυστικό ήταν ως προς το ύφος που προσπαθούσε να κρατήσει η Tahereh Mafi. Αν έπρεπε να βάλω σε αυτό το βιβλίο έναν βαθμό θα του έβαζα 3 στα 5. Πραγματικά, πίστευα πως το δεύτερο βιβλίο της σειράς θα ήταν πολύ καλύτερο γιατί αυτή η ιστορία φαινόταν πως αν χειριστεί σωστά θα έχει αρκετά πράγματα να δώσει. Αν ανταμείφθηκα για την θετική μου στάση θα το μάθετε στην επόμενη ανάρτηση.