"Χάρτινες Πόλεις" του John Green

Περίληψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Το θέμα με τη Μάργκο Ροθ Σπίγκελμαν είναι πως ουσιαστικά το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να την αφήνω να μιλάει κι όταν κάποια στιγμή σταματούσε να μιλάει να την προτρέπω να συνεχίσει, λόγω του ότι, πρώτον, ήμουν πέραν πάσης αμφιβολίας ερωτευμένος μαζί της, δεύτερον, ήταν μια κοπέλα που όμοιά της δεν είχε υπάρξει ποτέ, μα ποτέ, και, τρίτον, η ίδια δε μου έκανε ερωτήσεις...

Ο Κουέντιν Τζέικομπσεν αγαπούσε πάντοτε τη Μάργκο από μακριά. Οπότε, όταν σκαρφαλώνει στο παράθυρό του για να τον προσκαλέσει σε ένα ολονύχτιο ταξίδι εκδίκησης, δεν μπορεί παρά να την ακολουθήσει.

Όμως το επόμενο πρωί, ο Κουέντιν πηγαίνει στο σχολείο και η Μάργκο δεν είναι εκεί. Έχει αφήσει στοιχεία που εξηγούν την εξαφάνισή της, σαν μια σειρά από ψίχουλα, για να τα ακολουθήσει ο Κουέντιν.

Κι όλα αυτά τα στοιχεία οδηγούν σε ένα αναπόφευκτο ερώτημα: Ποια εiναι η αληθινή ΜΑΡΓΚΟ;

Λίγα λόγια από εμένα:

  Ο Κουέντιν Τζέικομπσεν ήταν από πάντα ερωτευμένος με την πανέμορφη Μάργκο. Ποτέ δεν είχε το θάρρος να της μίλησε παρόλο που έμενε στο απέναντι σπίτι. Όλα όμως άλλαξαν όταν η Μάργκο σκαρφάλωσε στο παράθυρο του ένα βράδυ. Σκοπός της; Να εκδικηθεί με εννιά πράγματα τον πρώην σε ένα ολονύχτιο ταξίδι. Οι δυο τους εκείνο το βράδυ θα ζήσουν μια περιπέτεια. Τι θα συμβεί όμως όταν την επόμενη μέρα εξαφανιστεί; Θα καταφέρει ο έρωτας του Κουέντιν για αυτό το τόσο ιδιαίτερο κορίτσι να τον κάνει να την βρει; Ξέρει κανείς στα αλήθεια την πραγματική Μάργκο;

Προσωπική γνώμη:

  Ήταν απίστευτα ειρωνικό ότι πήρα αυτό το βιβλίο στα αγγλικά δυο μέρες πρίν βγει στα ελληνικά. Μετά το πήρα και στα ελληνικά βέβαια. Το "Χάρτινες Πόλεις" ήταν ένα πραγματικά καλογραμμένο βιβλίο και απόλαυσα την κάθε λέξη του. Αν έπρεπε να το βαθμολογήσω το βιβλίο στα πέντε θα του έβαζα τεσσεράμισι.

  Μου άρεσαν όλα τα υπέροχα μηνύματα που μετέφερε για άλλη μια φορά o John Green μέσα από τους μοναδικούς χαρακτήρες του και την υπέροχη πλοκή που ακολουθούσαν οι ήρωες. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν ότι υπήρχαν κάποια βαρετά σημεία στην ιστορία. Πρέπει να το παραδεχτείτε όλοι, πως υπήρχαν βαρετές στιγμές.

  Μου άρεσε που το βιβλίο ήταν αστείο, με περιπετειώδης στιγμές και που ήταν πολύ γρήγορο στο να διαβαστεί. Μπορεί να ήταν λίγο δραματικό επίσης αλλά αυτό το έκανε ποιο ρεαλιστικό. Μάλιστα, λάτρεψα την ιδέα ότι μας νοιάζει τόσο το τι θα συμβεί σε 10 ή 20 χρόνια, που ξεχνάμε να ζούμε το παρών, να δημιουργούμε αναμνήσεις και να ζούμε περιπέτειες.

  Οι χαρακτήρες τώρα... Ο Κουέντιν είναι ένας από τους χαρακτήρες οι οποίοι είναι γλυκοί, λατρεύουν τα βιντεοπαιχνίδια, είναι ήσυχοι και γεμάτο όνειρα και ελπίδες για το μέλλον που έχουν μπροστά τους. Μπορείς να τον πεις λίγο geek - φυτό, παρόλο που δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να υπάρχει αυτή η έννοια. Ο Κουέντιν ήταν τόσο ρεαλιστικός που μπορούσα πολύ εύκολα να τον φανταστώ στο μυαλό μου. Όταν λοιπόν ο έρωτας της ζωής του σκάει σαν τον Γκάνταλφ στο παράθυρο του, ήξερα πως θα λάτρευα αυτόν τον χαρακτήρα.

  Η Μάργκο τώρα... Η αλήθεια είναι πως μπορεί να είναι ένας πολύ καλά δομημένος ήρωας και μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά γενικά μου έσπασε τα νεύρα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έβγαζε αυτό το συναίσθημα στην επιφάνεια. Η επιλογή της Μάργκο ήταν να φύγει. Να αποδράσει από την πόλη, τους ανθρώπους που την έκαναν να ζει μια μονότονη ζωή και αυτούς που την πίεζαν και την πρόδωσαν. Μου άρεσε που η Μάργκο έπρεπε πρώτα να χαθεί για να ανακαλύψει και η ίδια το ποια πραγματικά είναι, γιατί απέδειξε πως είναι καλύτερα να κάνεις μια προσωπική αναζήτηση παρά το να ζεις σε μια Χάρτινη Πόλη και χάρτινους ανθρώπους.

  Εν κατακλείδι, το βιβλίο το συνιστώ σε όλους. Ήταν υπέροχο και ανυπομονώ για την ταινία που βγαίνει στις 23 Ιουλίου. Είμαι σίγουρη ότι θα είναι καταπληκτική γιατί παίζουν και φοβεροί ηθοποιοί. Εσείς τι λέτε για το βιβλίο και την ταινία που έρχεται; 

Το trailer της ταινίας: