In our hearts... Always!!!

Γεια σας αγαπητοί αναγνώστες!!!

  Σε αυτήν την ανάρτηση θα σας μιλήσω για τους νεκρούς ήρωες της σειράς Χάρι Πότερ που αγαπήσαμε όσο τίποτα. Δεν θα λέω για τον καθένα τόσα πολλά όπως τις προηγούμενες φορές αλλά και πάλι ελπίζω να σας αρέσει. Θα σας γράψω για τους θανάτους προοδευτικά. Από την αρχή έως το τέλος. Μόνο των χαρακτήρων που αγαπήσαμε. Και να θυμάστε: Αυτοί οι μοναδικοί χαρακτήρες ποτέ δεν θα μας αφήσουν... Όχι στα αλήθεια... 

Και προειδοποιώ: Αν διαβάσετε αυτήν την ανάρτηση είναι δική σας ευθύνη…

Αρχίζουμε???

Ο Τζέιμς και η Λίλυ Πότερ…

  Ο Τζέιμς Πότερ είχε γονείς μάγους. Ήταν καθαρόαιμος και ήταν μακρινός απόγονος του Ιγνάτιου Πέρβελ, ο οποίος ήταν ο τρίτος αδελφός του θρύλου των Κλήρων του Θανάτου, του ιδιοκτήτη του αόρατου μανδύα. Ως μοναχοπαίδι που είχε γονείς πλούσιους είχε πάντα το ύφος και τον αέρα του κακομαθημένου παιδιού. Ήταν τέλειος σε όλα. Ειδικά στο κουίντιτς. Ήταν ένα από τα ταλέντα που κρύβονταν. Ο Τζέιμς από την πρώτη του κι όλας μέρα στο Χόγκουαρτς έκανε φίλους που τους είχε έως το τέλος σαν αδέλφια του. Τον Σείριο Μπλάκ, τον Ρέμους Λούπιν και τον Πίτερ Πεντίκριου. Με τον Σείριο όμως ήταν από την αρχή αχώριστοι. Έκαναν  τα πάντα μαζί. Έμπλεκαν μαζί, τιμωρούνταν μαζί, διασκέδαζαν μαζί… Είχαν όμως και ένα μυστήριο να λύσουν. Το τι έκρυβε ο Ρέμους. Εξαφανιζόταν την πανσέληνο και ήταν πάντα κουρασμένος. 
Σαν παιδιά ξεφτέρια που ήταν δεν χρειάστηκε και πολύ για να καταλάβουν ότι ήταν λυκάνθρωπος.  Δεν τον παράτησαν στιγμή στον δύσκολο αγώνα του. Δεν τον λυπήθηκαν στιγμή. Δεν τον φοβήθηκαν ποτέ. Ήταν πάντα εκεί για εκείνον. Του συμπαραστέκονταν και τον βοηθούσαν με όποιον τρόπο μπορούσαν. Για αυτό έγιναν και ζωομάγοι. Χρειάστηκε 2ο ολόκληρα χρόνια να βρουν τον τρόπο αλλά … τα κατάφεραν. Ο Τζέιμς έγινε ένα μεγαλοπρεπές και πανέμορφο ελάφι. Σύμβολο δύναμης. Για αυτό ονομάστηκε και Ελαφροκέρατος… Ο Σείριος έγινε ένας κατάμαυρος σκύλος. Σύμβολο απέραντης αφοσίωσης. Για αυτό ονομάστηκε και Ελαφροπάτητος… Ο Πίτερ έγινε ένας αρουραίος… Γιατί ήταν ποταπός και θα έκανε τα πάντα για να επιζήσει… Για αυτό και ονομάστηκε και Ποντικοουράς… Αυτά τα τέσσερα αγόρια ήταν και οι δημιουργοί του Μαγικού Χάρτη του Χόγκουαρτς. Την πρώτη του μέρα στο Χόγκουαρτς ο Τζέιμς δεν γνώρισε όμως και τους μελλοντικούς καλύτερους του φίλους. Γνώρισε και ένα πανέμορφο κοκκινομάλλικο κορίτσι, με τα ποιο υπέροχα πράσινα που θα έβλεπε ποτέ. Το κοριτσάκι αυτό λεγόταν Λίλυ Έβανς.

  Η Λίλυ Έβανς… Η Λίλυ είχε γονείς Μάγκλ. Και τους δυο. Και η αδελφή της, η Πετούνια ήταν Μάγκλ επίσης. Από πολύ μικρή ηλικία φαινόταν πόσο χαρισματική ήταν. Μπορούσε να κάνει πράγματα τόσο ονειρεμένα και φανταστικά που ακόμα και οι ποιο εκπαιδευμένοι μάγοι μόνο στα όνειρα τους θα μπορούσαν να τα σκεφτούν. Οι ικανότητες της ήταν πέρα ορίων. Η ψυχή της από την αρχή ήταν τόσο μεγάλη που κανείς δεν μπορούσε να μην την αγαπήσει. Ο καλύτερος της φίλος πριν και μερικά χρόνια αφού πήγε στου Χόγκουαρτς ήταν ο Σεβερους Σνειπ. Η Λίλυ ήταν η καλύτερη μαθήτρια του έτος της (με διαφορά) και μάλλων όλων των ετών... Που ήταν επίσης μάγος και εξίσου ταλαντούχος. Από την πρώτη κι όλας στιγμή δεν άντεχε τον Τζέιμς Πότερ. Το πώς ανακάτευε τα μαλλιά του, το πώς έπαιξε συνέχεια με την χρυσή μπάλα και το ότι έριχνε κατάρες σε όποιον νάνε μόνο και μόνο γιατί ήξερε πως μπορούσε. Τον θεωρούσε ανυπόφορο…

  Ο Τζέιμς την ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή. Στο έβδομο έτος αποφάσισε α αφήσει πίσω του τα παιδιαρίστηκα πράγματα που έκανε και να σοβαρευτεί. Ήθελε να γίνει ένας καλύτερος Τζέιμς. Ήθελε να γίνει ο καλύτερος του εαυτός. Για να του αξίζει μια κοπέλα τόσο γεμάτο ζωή και αγάπη όπως η Λίλυ. Τελικά η μόνιμη αλλαγή στην στάση του επέδωσε. Εκείνος και η Λίλυ τα φτιάξαμε. Η Λίλυ αγάπησε αληθινά τον αληθινό του εαυτό. Ήταν ερωτευμένοι και πραγματικά χαρούμενοι που είχαν ο ένας τον άλλον. Μετά την αποφοίτηση παντρεύτηκαν. Και έγιναν μέλη του Τάγματος του Φοίνικα. Έναν χρόνο αργότερα έκαναν έναν γιό που τον ονόμασαν Χάρι. Χάρι Πότερ. Αποφάσισαν χωρίς δεύτερη σκέψη ο Σείριος να γίνει ο νονός του. Είπε ναι. Όλα πήγαιναν υπέροχα… Μέχρι που δημιουργήθηκε η προφητεία. Τότε ο Βόλντεμορτ αποφασίζει να τους κυνηγήσει για να σκοτώσει τον Χάρι. Ο ποίος στο μέλλον θα είναι η καταστροφή τους. Κρύφτηκαν στο Γκόντρικς Χόλου και αποφάσισαν την τελευταία στιγμή να διαλέξουν ως φύλακα του μυστικού τον Ποντικοουρά (κάτι που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια δεν το καταλαβαίνω). Εκείνος όμως τους προδίδει. Ο Βόλντεμορντ τους βρίσκει στο σπίτι του την νύχτα του Χάλοουιν. Ο Τζέιμς πέθανε με γενναιότητα και αφοσίωση στην μάχη, κατά την προσπάθεια του να σώσει την γυναίκα που αγαπούσε και το μικρό αγοράκι με τα καταπράσινα μάτια της και τα κατάμαυρα μαλλιά του, που είχε γίνει όλη του η ζωή. Η Λίλυ έκανε ασπίδα το σώμα την για να προστατέψει τον γιό της. Εκλιπάρησε τον Βόλντεμορτ να μην σκοτώσει τον Χάρι. Εκείνος γέλασε μαζί της. Και ύστερα την σκότωσε. Έπειτα, εκείνος κοίταξε το μικρό αγοράκι στα μάτια και απλά είπε Αβάντα Κεντάβρα. Δεν τον σκότωσε όμως. Η κατάρα αντιστράφηκε και χτύπησε τον ίδιο. Αφήνοντας το μικρό αγοράκι ορφανό και με μόνη παρηγοριά ένα σημάδι σε σχήμα αστραπής στο μέτωπο του, που δημιουργήθηκε εξαιτίας την θυσία της μητέρας του.

  Έτσι τελείωσε και ο πρώτος αιματηρός μαγικός πόλεμος… Αν ο Τζέιμς και η Λίλυ Πότερ ζούσαν σήμερα θα ήταν 57 χρονών. Και ξέρω πως θα ήταν από τους καλύτερους γονείς που ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να ζητήσει… Η θυσία τους δεν ξεχάστηκε και ούτε θα ξεχαστεί ποτέ… Είναι και αυτοί μέρος του θρύλου… Ο θάνατος τους άρχισε την ιστορία μας, ήταν η αρχή, και μας έδειξε την ορφάνια που αφήνει πίσω του ο πόλεμος…

Σέντρικ Ντίγκορι...

  Έχω φτιάξει ήδη μια ανάρτηση για αυτόν…

Μπορείτε να την βρείτε εδώ: http://booksfrien.blogspot.gr/2014/11/rememder-cedric-digori.html

Κάτι επιπλέον: Με τον θάνατο του έδειξε την σκληρότητα και την απανθρωπιά του Βόλντι…

Σείριος Μπλάκ…

  Έχω φτιάξει ήδη μια ανάρτηση για αυτόν…

Μπορείτε να την βρείτε εδώ: http://booksfrien.blogspot.gr/2014/11/blog-post_22.html

Άλμπους Ντάμπλντορ…

  Έχω φτιάξει ήδη μια ανάρτηση για αυτόν…

Μπορείτε να την βρείτε εδώ: http://booksfrien.blogspot.gr/2014/12/blog-post_43.html

Κάτι επιπλέον: Με τον θάνατο του έδειξε πως ακόμα και αν ο μεγάλος ηγέτης όλων πέσει, δεν σταματάει ο πόλεμος…

Και πάνω από όλα εσύ δεν πρέπει να σταματήσεις να πολεμάς…

Χέντβιχ…

  Μια κατάλευκη κουκουβάγια ήταν παλιά στην Διαγώνια Αλέα. Σαν όλα τα υπόλοιπα μαγικά ζώα ήταν σε ένα μαγαζί που ο καθένας μπορούσε να την αγοράσει. Η κουκουβάγια ήταν κατάλευκη. Σαν το χιόνι. Ήταν ξεχωριστή. Θα ήτα πιστή και αφοσιωμένη μέχρι το τελευταίο της πέταγμα αν αγαπούσε και εμπιστευόταν τον ιδιοκτήτη της.  Η μέρα που αγοραστικέ … ήταν διαφορετική. Εκείνην την μέρα ένας άντρα που ψιλός 3α μέτρα και με καρδιά γεμάτη αγάπη, την είδε και ήξερε πως εκείνη ήταν το τέλειο δώρο. Αυτή και τίποτα άλλο. Την αγόρασε και την έδωσε σε ένα 11άχρονο με καταπράσινα μάτια και ένα σημάδι σε σχήμα αστραπής στο μέτωπο. Ήξερε τότε πως αυτό το αγόρι ήταν ιδιαίτερο. Μοναδικό. Μόλις το είδε ήξερε πως ήταν ο καλύτερος ιδιοκτήτης που θα μπορούσε ποτέ να ζητήσει… Ήξερε πως θα έκανε τα πάντα για αυτόν… Γιατί στα αλήθεια το άξιζε… Μπορούσε να δει την αγάπη και την απώλεια στα μάτια του… Θα μπορούσε να δώσει και την ζωή του για αυτό το αγοράκι που θα άλλαζε την ζωή όλων… Και το έκανε έξι χρόνια αργότερα… Μετά από πάρα πολλές περιπέτειες παρέα με το αγόρι με τα πράσινα μάτια, η αλλιώς Χάρι Πότερ… Ο θάνατος της μας έδειξε ότι η παιδική ηλικία του Χάρι, η ποιο αγνή ηλικία (όπως το χιόνι),  είχε λάβει τέλος. (Όταν πέθανε, όταν το διάβασα πρώτη φορά, ήταν σαν να έφαγα μια σφαλιάρα στο πρόσωπο. Δεν το περίμενα. Ήμουν τελείως απροετοίμαστη.)

Αλάστωρ «Τρελομάτης» Μούντι…

  Για την ιστορία του αγαπητού μας Τρελομάτη Μούντι δεν ξέρουμε πολλά…

Μόνο ότι ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Χρυσοούχους όλων των εποχών…

Ότι έστειλε πάρα πολύ κόσμο στο Αζκαμπάν…

Ότι ήταν ένα από τα πρώτα μέλη στο πρώτο Τάγμα του Φοίνικα…

Ότι έχασε το μάτι και το πόδι του παλεύοντας ενάντιων των σκοτεινών δυνάμεων…

Τα οποία τα αντικατέστησε με ένα μαγικό μάτι και ένα ξύλινο πόδι…

Ότι μετά από όσα έχει ζήσει (τα οποία είναι πάρα πολλά η αλήθεια να λέγεται) είχε γίνει παρανοϊκά καχύποπτος, και με το δίκιο του…

Πέθανε στην μάχη πάνω στον ουρανό…

Όχι όμως αμαχητί…

Πάλεψε έως και την τελευταία του πνοή…

Άλλος ένας που πέθανε στην μάχη…

Σαν ήρωας..

Ντόμπι…

  Ο Ντόμπι είναι (- ήταν) ένα σπιτικό ξωτινό…

  Ο Ντόμπι έχει ζήσει μια ζωή στην τυραννία και στην κακομεταχείριση. Ο Νόμπι όλη του την ζωή υπηρετούσε την οικογένεια Μαλφοι. Και το ίδιο και οι πρόγονοι του. Οι Μαλφοι ποτέ δεν του φέρθηκαν σαν ίσος. Τον χτυπούσαν, τον απειλούσαν, τον έκαιγαν… Έκαναν τα πάντα εκτός από να του δίνουν ρούχα. Γιατί τότε θα ήταν ελεύθερος. Το οποίο ήταν πάντα το μοναδικό του όνειρο. Όταν ο Αφέντης του δέχτηκε εντολές για κάτι σκοτεινό που ετοιμαζόταν να γίνει στο Χόγκουαρτς και ότι ήθελε να σκοτώσει τον Χάρι Πότερ. Σκέφτηκε πως κανείς δεν άξιζε κάτι τέτοιο. Και για αυτό πήγε να τον δει. Να τον προειδοποιήσει. Και ήρθε αντιμέτωπος με κάτι που ποτέ δεν περίμενε. Αυτό το μικρό αγόρι που όλοι ήξεραν το όνομα του και όλοι τον θαύμαζαν του φερόταν φιλικά, ευγενικά και σαν να είχε απέναντι του κάποιον ίσο του. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως κάποιος που είχε στερηθεί από αγάπη, που είχε δει τους γονείς του να πεθαίνουν, που οι θείοι του του φέρονταν σαν ένα τίποτα, που έχει παλέψει όσο κανείς για όσα πίστευε (κ.τ.λ.) μπορούσε να είναι τόσο καλός, στοργικός… Από τότε έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να τον σώσει (με τον τρόπο)… Στο τέλος εκείνης της χρονιάς ο μικρός Χάρι είχε αντιμετωπίσει πάλι τον Βόλντι, είχε επιζήσει και βρήκε έναν τρόπο για να ελευθερώσει τον Ντόμπι. Ο Ντόμπι ήξερε πως ο Χάρι ήταν πραγματικός φίλος. Τον εμπιστευόταν, τον αγαπούσε και ήταν αφοσιωμένος σε αυτόν. Γιατί ήξερε πως εκείνος θα ήταν πάντα εκεί για αυτόν… Βοήθησε τον Χάρι σε πολλές από τις περιπέτειες του… Ήταν πάντα εκεί… Ο Ντόμπι ποτέ δεν ήταν ένα συνηθισμένο ξωτικό… Αγαπούσε την ελευθέρια… Κάτι πολύ σπάνιο για το είδος του… Και ήθελε πάντα να βοηθάει τον φίλο του, τον Χάρι Πότερ… Για αυτό όταν χρειάστηκε βοήθεια στο μέγαρο Μαλφοι πήγε τρέχοντας (για την ακρίβεια διακτινίστικε)… Ο Ντόμπι πέθανε στην προσπάθεια του να σώσει τον Χάρι και τους φίλους του από εκεί… Πέθανε στα χέρια του ίδιου του Χάρι, ως ελεύθερο ξωτικό και αγαπημένος φίλος…

  Πέθανε ευτυχισμένος γιατί είχε καταφέρει να βοηθήσει τον φίλο του…

  Ο θάνατος του θα έδειξε ότι ακόμα και το ποιο μικρό και γλυκό πλάσμα, μπορεί να πεθάνει σαν ήρωας… (Όταν πέθανε έτρεχα να μαζέψω τα κομμάτια μου… Τον είχα αγαπήσει τόσο πολύ… Και ακόμα τον αγαπώ… Και θα το θυμάμαι πάντα σαν το υπέροχο, γελαστό και τόσο πρόσχαρο πλάσμα που πάντοτε ήτανε...)

Κόλιν Κρίβι…

  Ο Κόλιν από τότε που θυμάται τον εαυτό του θαύμαζε τον Χάρι Πότερ. Όταν λοιπόν πήγε στο Χόγκουαρτς και έμαθε ότι εκείνος ήταν μόλις έναν χρόνο μεγαλύτερος του, απλά δεν ξεκόλλαγε από πάνω του. Ήθελε να είναι συνέχεια γύρω του. Το αποτέλεσμα όμως ήταν να τον μαρμαρώσει ο βασιλίσκος ή αλλιώς το τέρας στην Κάμαρα Με Τα Μυστικά. Όταν μετά από πέντε χρόνια έγινε η μεγάλη μάχη του Χόγκουαρτς δεν ήθελε με τίποτα να φύγει. Ήταν μέλος των Νικηφόρων. Το θεωρούσε καθήκον του. Αυτό το παιδί από την αρχή ήταν υπερβολικά ενθουσιώδες. Θα έκανε ότι μπορούσε για να προστατεύσει τους γύρω του σαν γνήσιος Γκρίφιντορ. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 33ων χρονών… (Όταν πέθανε ήταν σαν μια μπουνιά στο στομάχι μου…)

Ο Ρέμους και η Νυμφαδώρα Λούπιν…

  Όταν ήταν σε πολύ μικρή ηλικία ο Ρέμους δέχτηκε επίθεση από έναν λυκάνθρωπο. Από τότε η ζωή του είναι πολύ δύσκολη. Πάρα πολύ δύσκολη. Από όποια πλευρά και αν το δει κανείς!!! Δεν περίμενε καν να έχει την δυνατότητα να πάει στο Χόγκουαρτς. Του έμοιαζε με ένα άπιαστο όνειρο. Αλλά τότε έγινε ο Ντάμπλντορ διευθυντής. Του επέτρεψε να έρθει στο σχολείο απλά με κάποιες «περιορίσεις». Και όλα πήγαιναν τέλεια. Μάλιστα είχε αποκτήσει και αληθινούς φίλους. Τα ονόματα τους ήταν: Τζέιμς Πότερ, Σείριος Μπλάκ και Πίτερ Πεντικριου. Όταν έμαθαν το μυστικό του φοβόταν πως θα τον έλεγα τέρας, πως θα τον φοβόντουσαν και ότι δεν θα του ξαναμιλούσαν ποτέ. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Τον βοήθησαν, ήταν πάντα εκεί για εκείνον… Ακόμα και ζωομάγοι έγιναν για εκείνον. Κάτι που τον έκανε πάρα πολύ χαρούμενο γιατί δεν χρειαζόταν να είναι πλέον μόνος.

  Όταν ο Τζέιμς τελικά τα έφτιαξε με την Λίλυ Έβανς ήταν πάρα πολύ χαρούμενος για την ευτυχία τους. Όταν παντρεύτηκαν και αργότερα έκαναν και παιδί ήταν σαν να ζούσε σε όνειρο. Ήταν τόσο ευτυχισμένος που έβλεπε δυο άτομα που αγαπούσε τόσο πολύ να είναι τόσο ευτυχισμένοι. Μετά όμως τελείωσε. Ο κολλητός του δολοφονήθηκε, ο άλλος κολλητός μου πήγε στο Αζκαμπάν γιατί όλοι νόμιζαν πως τους παρέδωσε στον Βόλντι (κάτι που δεν συνέβη) και το μόνο που είχε περισσέψει από τον άλλο φίλο του ήταν το ένα του δάχτυλο. Ααα και ο γιός του κολλητού του έμεινε ορφανός από πατέρα και μητέρα.

  Μετά από 12α χρόνια η κατάσταση δεν έχει καλυτερέψει ιδιαίτερα. Μέχρι που παίρνει μια δουλειά στο Χόγκουαρτς. Γίνεται δάσκαλος και το μάθημα του είναι η Άμυνα Εναντίων Των Σκοτεινών Τεχνών. Στο Χόγκουαρτς εξπρές γνωρίζει τον γιό του Τζέιμς. Τον Χάρι Πότερ. Μένει άφωνος από την τόση ομοιότητα. Εκτός από τα μάτια. Έχει τα μάτια της Λίλυ. Από τότε όλα αλλάζουν για εκείνον.  Του κάνει επιπλέον μαθήματα για να αποφεύγει τους παράφρονες. (Κάτι που είναι προηγμένη μαγεία και ο Χάρι καταφέρνει πολύ καλά!!!) Και μαθαίνει την αλήθεια. Όλην… Και τίποτα δεν είναι ίδιο.

  Δυο χρόνια αργότερα βλέπει τον τελευταίο του φίλο, τον Σείριο Μπλάκ, να πεθαίνει (κάτι που τον ρίχνει στα πατώματα) ενώ είναι ερωτευμένος με την ξαδέλφι του, την Νιμφαδώρα Τονκς… Προσπαθεί να την κρατήσει μακριά του, γιατί τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Γιατί ξέρει πως αν αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο θα την καταστρέψει (ή έτσι νομίζει). Όταν όμως πέθανε και ο Ντάμπλντορ δεν άντεξε. Παντρευτήκαν. Ήταν ευτυχισμένοι. Έκαναν και έναν γιο. Τον ονόμασαν Τέντ Λούπιν και ζήτησαν από τον Χάρι να γίνει ο νονός. Είπε ναι με μεγάλη χαρά. Δυστυχώς όμως έχασαν και οι δυο την ζωή τους στην μεγάλη μάχη του Χόγκουαρτς. Πάλευαν δίπλα δίπλα. Η Τόνκς με την Μπέλατριξ και ο Ρέμους με τον Ντόλοχοβ. Πέθαναν μαζί.

  Προσπαθώντας να προστατέψουν ο ένας τον άλλον. Προσπαθώντας να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον για τον νεογέννητο γιό τους. Και τα κατάφεραν. (Τους αγαπάω πάρα πολύ και τους δυο. Είναι άτομα που ξεχώρισα από την αρχή. Και που θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μου!!!)

Σέβερους Σνειπ…

  Ο Σέβερους Σνειπ ήταν ημίαιμος. Μισός μάγος, μισός μάγκλ. Το επίθετο της μητέρας του είναι Πρίγκιψ. Για αυτό είχε βγάλει το ψευδώνυμο Ημίαιμος Πρίγκιψ. Ποιος θα το καταλάβαινε έτσι κι αλλιώς??? Σε ποιόν να το έλεγε έτσι κι αλλιώς???

  Όταν ήταν μικρός οι γονείς τους συνέχεια τσάκωναν. Για αυτό ανυπομονούσε να πάει στο Χόγκουαρτς. Και για αυτό ήταν έξω όλην την ώρα. Καλά αυτός είναι ένα λόγος. Ο δεύτερος ήταν η Λίλυ Έβανς. Την έβλεπε στην γειτονιά από τότε που έμαθε να λέει το όνομα του. Από την πρώτη ματιά που της έριξε… Με το πρωτο της χαμόγελο… Απλά την ερωτεύτηκε. Πως ήταν δυνατόν να μην την ερωτευτεί άλλωστε??? Το χαμόγελο της ήταν εξίσου φωτεινό με τον ήλιο… Τα μαλλιά της κόκκινα σαν την φωτιά… Γέλιο της ανάλαφρο όπως τον αέρα… Ήταν και μάγισσα. Εκείνος ήταν ταλαντούχος και με φοβερές ικανότητες αλλά εκείνη ήταν το κάτι άλλο. Της είπε όσα ήξερε για τον μαγικό κόσμο. Της μίλησε για το Χόγκουαρτς. Ακόμα και για τους παράφρονες. Έτσι γεννήθηκε μια βαθιά φιλία. Παρόλο που για τον Σέβερους ήταν εξαρχής κάτι παραπάνω… Πολύ παραπάνω…

  Την πρώτη τους ημέρα γνώρισαν τον Πότερ. Τον Τζέιμς Πότερ. Αμέσως ο ένας μίσησε τον άλλον…. Ήταν μια αμοιβαία απέχθεια… Αργότερα το βράδυ έγινε η επιλογή. Ο Σέβερους μπήκε αμέσως στο Σλίθεριν. Η Λίλυ μπήκε στο Γκρίφιντορ (και η δεύτερη επιλογή ήταν Ρλαβενκλοου) μαζί με τον Πότερ, τον Λούπιν και τον Πεντίκριου  (το τελευταίο ακόμα δεν εχω καταλάβει πως έγινε!!!). Τα χρόνια περνούσαν και οι δυο τους παρέμεναν φίλοι. Ώσπου στο πέμπτο έτος ο Σέβερους είπε άθελα του την Λίλυ λασποαίματη. Εκεί οι δρόμοι τους χωρίστηκαν… Παρόλο που δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος…

  Λίγα χρόνια αργότερα ο Σέβερους έχει γίνει Θανατοφάγος. Έχει ακούσει, σχεδόν όλην, την προφητεία και τρέχει να την πει στο αφέντη του. Κάτι που το μετάνιωνε για όλην του την ζωή. Γιατί εκείνος νόμιζε πως μιλούσε για τον γιό της Λίλυ Έβανς, της μεγάλης του αγάπης που ποτέ δεν ξεχάστηκε… Πηγαίνει στο Ντάμπλντορ γα βοήθεια. Του ζητάει να την κρύψει. Να τους κρύψει όλους!!! Εκείνος δέχεται με έναν όρο: να γίνει ο Σνειπ κατάσκοπος τους. Ο Σέβερους δεν δίστασε στιγμή. Δεν πάνε όμως τα πράγματα σύμφωνα με το σχέδιο. Γιατί εκείνη δολοφονήθηκε….

  Την βρήκε νεκρή…

  Έκλαψε ενώ την είχε στην αγκαλιά του…

  Θρήνησε όσο κανείς…

  Για χρόνια όλόκληρα…

 Από εκείνην την ημέρα ζούσε για να βοηθάει τον Ντάμπλντορ και φυλάει τον γιο της, τον Χάρι Πότερ (αυτό δεν σήμαινε βέβαια πως του έκανε την ζωή λιγότερο εύκολη, μάλιστα έκανε ακριβώς το αντίθετο)…

  Από εκείνην την μέρα φερόταν σαν να μην είχε καρδιά…

  Στα πάντα εκτός από την Λίλυ…

  Γιατί εκείνη είχε πεθάνει…

  Ο προστάτης του ήταν ελαφίνα…

  Γιατί ο δικός της ήταν ελάφι (όπως ο Τζέιμς)…

  Δεν έπαψε ποτέ να είναι ελάφι…

  Γιατί δεν έπαψε ποτέ να την αγαπά…

  Ούτε για μια στιγμή…

  Ή όπως είπε: Always…

  Για πάντα…

  Ακόμα και όταν ο θάνατος τον έπαιρνε κοντά του, αυτός σκεπτόταν εκείνην…

  Ο θάνατος του Σνειπ μας δείχνει πως πάντα μπορούμε να αλλάξουμε… Αν επρόκειτο για την αγάπη…

  Τα μαύρα μάτια κοίταξαν τα πράσινα…

  Ποτέ δεν τον συμπάθησα!!! Ήταν πάντα ξινός, απότομος και ανελέητος. Αλλά μόλις διάβασα ότι ήταν νεκρός… Συγκινήθηκα. Και δεν ήξερα το γιατί!!! Φταίει το πώς το είχε γράψει αυτή η μοναδική συγγραφέας??? Δεν ξέρω. Απλά όταν πέθανε συνειδητοποίησα πως δεν τον ήξερα στα αλήθεια καθόλου. Ύστερα όμως διάβασα για τις αναμνήσεις του… Ενώ διάβαζα ήμουν βουρκωμένη… (Ακόμα και μετά από 4α χρόνια…) Έκλαιγα γιατί τον είχα τόσο αδικήσει… Γιατί δεν ήξερα… Γιατί δεν μπορούσα να χωνέψω το πόσο έξω είχα πέσει… Το πόσο είχε αγαπήσει και το πόσο είχε πληγωθεί… Ύστερα από αυτές τις τόσο ξεχωριστές σελίδες δεν γινόταν να μην τον αγαπήσω… Να μην τον θεωρώ έναν από τους ποιο γενναίους άντρες που έτυχε να γνωρίσω ποτέ…

Φρεντ Ουέσλι…

  Φρέντ Ουέσλι.. Γεννήθηκε μαζί με το δίδυμο αδελφό του, τον Τζορτζ, την πρωταπριλιά. Αυτοί οι δύο ήταν, είναι και θα είναι για πάντα οι αγαπημένοι μου δίδυμοι. Έχασε την ζωή του μόλις στα 20. Από μικρός ήταν πανέξυπνος. Ακόμα και οι σκανταλιές τους ήταν περίτεχνες και καλοδουλεμένες. Και μιλάμε για πάρα πολλές σκανταλιές!!! Ποτέ δεν νοιάστηκαν ιδιαίτερα για τους βαθμούς. Ήταν ταλέντα στο κούντιτς. Όλοι είχαν να λένε για τα κατορθώματα τους… Ήταν και πολύ δυνατά μέλη των Νικηφόρων. Έγιναν θρύλοι στα 15 τους. Όταν έφυγαν πανηγυρικά από το Χόγκουαρτς, και αφήνοντας πίσω τους την Αρχηστρίγγλα να βγάζει καπνούς από τα αυτιά της και σε τόσο τραγική κατάσταση που μου ερχόταν να κάνω πάρτι από την χαρά μου!!! Ύστερα από αυτό έφτιαξαν μαζί τα Μαγικά Τρικ Ουέσλι στην Διαγώνιο Αλέα. Τα δίδυμα όπως και όλοι οι άλλοι που ήταν μέλος στον Στρατό του Ντάμπλντορ ήρθε να πολεμήσει στην μάχη του Χόγκουαρτς εναντίων του Βόλντι.

  Όλα πήγαιναν τέλεια. Ο Φρέντ πολεμούσε δίπλα στον μεγαλύτεο του αδελφό, τον Πέρσι που επιτέλους είχε έρθει στα συγκαλά του. Αλλά μετά έπεσε ο τοίχος. Ο Φρέντ πέθανε στην μάχη έχοντας στα χείλη του φάντασμα του το τελευταίου χαμόγελου…

 Έκλαψα με μαύρο δάκρυ για τον Σείριο, έπαθα σχεδόν κατάθλιψη για τον Ντάμπλντορ (υπερβολή!!!) και συγκινήθηκα όσο τίποτα για τον Σνειπ. Για όλους τους έκλαψα. Για όλους λυπήθηκα. Αλλά τον θάνατο του Φρεντ ποτέ δεν μπόρεσα να τον ξεπεράσω… Και ούτε θα μπορέσω… Μου στοίχησε περισσότερο από όλα… Γιατί τον αγάπησα περισσότερο από όλους… (Συγνώμη, για τους υπόλοιπους χαρακτήρες, αλλά αυτή είναι η αλήθεια…)

  Ο θάνατος του Φρεντ μας έδειξε πως κάποιους θάνατους δεν μπορείς να τους αγνοήσεις, να τους ξεχάσεις και να τους ξεπεράσεις. Και δεν πειράζει…

ΘΑ ΣΑΣ ΑΓΆΜΕ ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ!!!

ΌΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΊΝΕΙ!!!

ΌΣΑ ΧΡΌΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΠΕΡΆΣΟΥΝ!!!

  Αύριο θα σας παρουσιάσω κάτι ποιο ευχάριστο!!! Δεν θα σας αποκαλύψω τι είναι αλλά ελπίζω να σας αρέσει…

ΚΑΛΌ ΒΡΑΔΥ

ΚΑΙ

ΠΆΝΤΑ ΝΑ ΘΥΜΆΣΤΕ

ΠΩΣ ΑΥΤΟΊ

ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΉΡΕΣ

ΘΑ ΜΕΊΝΟΥΝ ΜΑΖΊ ΣΑΣ

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!

 

ALWAYS!!!

*πολλες από τις φωτογραφίες ανήκουν στο μπλογκ: αλικη στην χωρα των βιβλίων