Για σας αγαπητοί αναγνώστες!!!

Σήμερα θα σας παρουσιάσω το αφιέρωμα μου για τον Ντάμπλντορ. (Συγνώμη που άργησα να σας το δημοσιεύσω!!!) Δεν μπορούσα να σας μιλήσω για αυτόν στην προηγούμενη μου ανάρτηση. Όπως και στον Σείριο, του αξίζει να του αφιερωθεί μια μεγάλη και αναλυτική δημοσίευση. Και ακριβώς αυτό θα κάνω. Το αφιέρωμα μου θα είναι χωρισμένο σε 7α μέρη. Τα οποία είναι:

1. Η ιστορία του Άλμπους Ντάμπλντορ (από εμένα):

2. Τι λέει για αυτόν η Βικιπαίδια:
3. Λίγα λόγια από εμένα για αυτά που λέει η Βικιπαίδια:

4. Λίγα λόγια εκείνον:

5. Ένα, δυο, τρία … ΜΆΧΗ…:

6. Όταν πέθανε…:

7. Τα αγαπημένα μου quotes που είπε ποτέ του:

Στο πρώτο κομμάτι θα έχει και πληροφορίες που μαθαίνουμε κανονικά στο 7ομο βιβλίο βιβλίο της μαγικής σειράς μας. Θα είναι μια αναλυτική περίληψη της ζωής του. Ελπίζω να σας αρέσει το αφιέρωμα μου. Ανυπομονώ να ακούσω τις εντυπώσεις σας. Και πάλι λυπάμαι που άργησα τόσο.

ΚΑΛΌ ΔΙΆΒΑΣΜΑ!!!

1. Η ιστορία του Άλμπος Ντάμπλντορ (από εμένα):

Ο Άλμπους Πέρσιβαλ Γούλφρικ Μπράιαν Ντάμπλντορ ήταν από την αρχή ιδιοφυής, πανέξυπνος και πολύ προχωρημένος στην μαγεία. Φαινόταν από πολύ μικρή ηλικία ότι θα γινόταν σπουδαίος.

Όταν έφτασε η ώρα να πάει στο Χόγκουαρτς βρήκε αμέσως την θέση του. Τον διεκδίκησαν με σθένος δυο κοιτώνες. Το Ράβενκλόου και το Γκρίφιντορ. Τελικά άφησε τους έξυπνους και τους δημιουργικούς και προτίμησε τους γενναίους και τους ανθρώπους που έχουν την δίψα για περιπέτεια. Τα χρόνια του στο Χόγκουαρτς ήταν τα καλύτερα. Πρώτος στα μαθήματα. Πρώτος στους διαγωνισμούς. Πρώτος στους διαγωνισμούς … Πρώτος σε όλα. Ήξερα όμως πως πίσω στο σπίτι είχε ένα μυστικό. Την αδελφή του. Την Αριάνα.

Όλοι την νόμιζαν για μια απλή Σκουιμπι… Δεν ήταν αυτή όμως η αλήθεια. Ήταν μια καταπληκτική μάγισσα… Γεμάτη δυνατότητες και ζωντάνια… Όπως και τα αδέλφια της.. Ο Άλμπους και ο Άμπερφορθ. Λίγο πριν πάει πρώτη φορά και εκείνη στο Χόγκουαρτς, κάτι απαίσιο της συνέβη. Μάγκλ την είδαν να κάνει μάγια. Και της απαίσια. Απάνθρωπα. Ύστερα από αυτό … ποτέ δεν ήταν ξανά η ίδια. Μόλις ο πατέρας της το έμαθε, τους τιμώρησε. Σκληρά. Και για αυτό και πήγε στο Αζκαμπάν. Ισόβια. Η Αριάνα ποτέ ξανά δεν κατάφερε να κάνει μαγικά. Και είχε τρομερά θέματα κρίσεων.

Όσο για τον αδελφό του Άλμπους … ήταν το ακριβώς αντίθετο από τον ίδιο. Ο Άμπερφορθ ήταν επαναστατικός, ιδιόρρυθμος και … συμπονετικός. Πάντα βοηθούσε την Αριάνα με τις κρίσεις της ενώ ο Άλμπους ήταν απλά στο δωμάτιο του.

Ο Άλμπους και ο καλύτερος του φίλος, ο Γκρήντελβαλντ, είχαν ένα όνειρο. Ένα άπιαστο όνειρο. Έναν στόχο που μόνο μυαλά σαν αυτούς μπορούσαν να υλοποιήσουν. Ήθελαν να βρουν και ενώσουν τους Κλήρους του Θανάτου. Έπρεπε να βρουν τον παντοδύναμο αόρατο μανδύα, την ακατανόητη πέτρα που ανασταίνει τους νεκρούς και τέλος το ανίκητο ραβδί από κουφοξυλιά. Ήταν έτοιμοι για όλα. Τα είχαν ετοιμάσει όλα… Εκτός από τον απότομο θάνατο της μητέρας του Άλμπους.

Αυτό τα κατέστρεψε όλα. Γιατί τότε ο Άλμπους είχε ευθύνες. Ως μεγαλύτερος 17άχρονος (=ενήλικας) αδελφός και πλέον κηδεμόνας. Όταν πήρε την απόφαση να πήρε την απόφαση να αφήσει τους Κλήρους για να είναι σωστό πρότυπο για τα αδέλφια του, , ο Γκρήντελβαλντ δεν το δέχτηκε αμαχητί. Πάλεψε με τον Άλμπους για να του αλλάξει γνώμη. Εκείνην την ώρα όμως η Αριάνα είχε μια από τις κρίσεις της. Την οποία δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει μόνη της. Και για αυτό πέθανε. Ο Άλμπους εκείνην την μέρα παράτησε οριστικά τους Κλήρους του Θανάτου. Από εκείνην την μέρα ένιωθε κάθε στιγμή στους ώμους του το βέρος για τον θάνατο της μονάκριβης αδελφής του.

Μετά από αυτό, ο Άλμπους έγινε καθηγητής μεταμορφώσεων στο Χόγκουαρτς. Ύστερα από λίγα χρόνια διευθυντής, παρόλο που το Υπουργείο του είχε ζητήσει είδη τέσσερις φορές να γίνει Υπουργός. Δεν δέχτηκε ποτέ. Και ούτε θα δεχόταν ποτέ. Γιατί ήξερε τι του έκανε η εξουσία. Ήξερε πως τον επηρέαζε. Τι μπορούσε να του κάνει. Προτιμούσε την ασφ΄λια του σχολείου του. Εκεί μπορούσε να είναι ασφαλής από τέτοιου είδους επιθυμίες και περισπασμούς ενώ ταυτόχρονα εκπαίδευε και δίδασκε τους μαθητές του να μην κάνουν τα λάθη που έκανε και ο ίδιος, δίνοντας τους όμως και το δικαίωμα της επιλογής. (Δεν τον λέμε έτσι για πλάκα τον ποιο έξυπνο, καλό, γενναιόδωρο και μεγάλομάγο σε όλων των εποχών!!!)

Στην αρχή της εκπαιδευτικής του καριέρας, του είχε ανατεθεί η ευθύνη να επισκέπετεται παιδιά που ήταν μάγοι αλλά που δεν είχαν ιδέα για τον μαγικό κόσμο. Όπως παιδία γεννημένα από Μάγκλ … και παιδιά που πέρασαν την ζωή τους σε ορφανοτροφεία. Ένα από αυτά ήταν ο Άντον Μόρβολ Χέρτ. Ένα παιδί που γεννήθηκε και μεγάλωσε στους τοίχους ενός ορφανοτροφείου. Ένα ημίαιμος. Ένα παιδί σαν όλα τα άλλα, αν εξαιρέσει κανείς την εκπληκτική εξωτερική του εμφάνιση. Αλλά και τόσο διαφορετικό ταυτόχρονα. Είχε προχωρημένες ικανότητες. Μια αυθεντική δίψα για εκδίκηση. Και την γνώση πως αν ήθελε μπορούσε να κάνει τους άλλους να υποφέρουν. Ο Ντάμπλντορ ποτέ δεν τον εμπιστεύτηκε. Από την πρώτη τους κι όλας συνάντηση και μετά είχε το βλέμμα πάνω του. Τον παρακολουθούσε. Τον υποπτευόταν. Ήταν πολύ προσεκτικός σε ότι αφορούσε αυτό το παιδί. Δεν ήξερε όμως πως τότε είχε γνωρίσει τον ποιο επικίνδυνο και σκοτεινό μάγο όλων των εποχών.

Χρόνια αργότερα ο Άντον είχε γίνει ο Λόρδος Βόλντεμορτ. (Ο Βόλντι μας!!!) Η προφητεία έχει δημιουργηθεί και ο Βόλντι ξέρει το ένα κομμάτι της. Και κάνει τα πάντα για να την ανατρέψει. Για αυτό ψάχνει τον μικρό Χάρι Πότερ. Για να τον σκοτώσει και να μην καταφέρει ποτέ να εκπληρωθεί η προφητεία που μιλάει για την καταστροφή του. Τότε ο Ντάμπλντορ δίνει όρκο να προστατέψει την Λίλι και τον Τζέιμς Πότερ μαζί και το παιδί τους, φυσικά. Δεν τα καταφέρνει γιατί εμπιστεύτηκαν τον λάθος άνθρωπο. (Τον σιχαμένο τον Ποντικοουρά!!!) όταν όμως ο Βόλντι προσπαθεί να σκοτώσει τον Χάρι με την Αβαντα Κενταυρα, η κατάρα αντιστρέφεται πάνω του. Έτσι ο Χάρι Πότερ έμεινε ορφανός, με μόνη παρηγοριά ένα σημάδι σε σχήμα αστραπής. Έτσι ο πρώτος αιματηρός, μαγικός πόλεμος έληξε. Ο Άλμπους όμως ήξερε πως ο Βόλντεμορτ κάποια στιγμή θα γύριζε. Αργά ή γρήγορα. Και πως ο μόνη ελπίδα τους ελπίδα ήταν αυτό το μικρό αγοράκι με τα καταπράσινα μάτια, τα ατημέλητα μαύρα μαλλιά και το σημάδι σε σχήμα αστραπής που θα το στοίχειωνε μια ζωή. Για αυτό έβαλε στόχο ζωής, την προστασία του…

Ήξερε πως έπρεπε να ήταν ουδέτερος μαζί του, γιατί ακόμα και εκείνος αδυνατούσε να δει τόσο μπροστά στο μέλλον…

Αλλά δεν τα κατάφερε…

Απλά τον αγάπησε με όλην του την καρδιά…

Έως το τέλος…

Γιατί για ένα αγοράκι σαν αυτό άξιζε να παλέψει κάποιος…

Έως και την τελευταία του πνοή…

Ή όπως και με την περίπτωση του Ντάμπλντορ, ακόμα και μετά τον θάνατο…

2. Τι λέει για αυτόν η Βικιπαίδια:

Άλμπους Ντάμπλντορ

Ο Άλμπους (λατινικά: λευκός) Πέρσιβαλ Γούλφρικ Μπράιαν Ντάμπλντορ είναι φανταστικός χαρακτήρας της σειράς βιβλίωνΧάρι Πότερ της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ. Είναι διευθυντής (πριν γίνει διευθυντής ήταν καθηγητής στις Μεταμορφώσεις) της Σχολής Χόγκουαρτς για Μαγείες και Ξόρκια για το μεγαλύτερο μέρος της σειράς, και ο ιδρυτής του Τάγματος του Φοίνικα, μιας οργάνωσης η οποία μάχεται εναντίον του κύριου ανταγωνιστή στην σειρά, τουΛόρδου Βόλντεμορτ. Ο καθηγητής Ντάμπλντορ λατρεύει τη μουσική δωματίου και το μπόουλινγκ.

Το μοναδικό του ελάττωμα είναι ότι βλέπει στους ανθρώπους πάντα κάποια θετική πλευρά και τους δίνει πολλές ευκαιρίες. Ο Νταμπλντορ είναι ο μόνος μάγος που φοβάται ο Λόρδος Βόλντεμορτ. Ήταν αυτός που βρήκε τον Χερτ (νεαρό Βόλντεμορτ) και προσπάθησε να τον κάνει να αλλάξει τον χαρακτήρα του και να έρθει στο Χόγκουαρτς. Παρ' όλες τις διαβεβαιώσεις του Χερτ ο Ντάμπλντορ ποτέ δεν τον πίστεψε πραγματικά και γιαυτό τον παρακολουθούσε στενά καθ' όλη την διάρκεια των σπουδών του.

Γρήγορα κατάλαβε ότι ο Βόλντεμορτ είχε δημιουργήσει Πεμπτουσιωτές για να γίνει αθάνατος. Έτσι ξεκίνησε να ψάχνει γι’ αυτούς ώσπου ανακάλυψε τον πρώτο, το δαχτυλίδι του Μάρβολο Γκοντ, το οποίο ήταν δεμένο με μια φοβερή κατάρα. Βαριά πληγωμένος γύρισε πίσω στη σχολή όπου και πήρε ιατρικές βοήθειες από τον Σνέιπ, ο οποίος τον πληροφόρησε ότι έχει πολύ μικρό διάστημα ζωής. Μιας και ήξερε ότι ο Ντράκο Μαλφόι είχε εντολές να τον σκοτώσει, παρακάλεσε τον Σνέιπ να τον αποτελειώσει όταν του το ζητήσει, ώστε να μην διαπράξει φόνο ο νεαρός Μαλφόι.

Μαγικά κατορθώματα και ικανότητεςΕπεξεργασία

Σε νεαρή ηλικία, ο Ντάμπλντορ παρουσίασε τεράστιες μαγικές ικανότητες και στις εξετάσεις των ΕΔΕΜ. Ακόμη και η εξεταστής του στις μεταμορφώσεις και στα ξόρκια, ομολόγησε ότι ο Ντάμπλντορ έκανε πράγματα με το ραβδί του που, η ίδια, δεν είχε ξαναδεί. Ο Ντάμπλντορ είναι επίσης γνωστός γιατί μπορεί να εκτελέσει άριστα το εξαιρετικά πολύπλοκο ξόρκι του Προστάτη (ο Προστάτης του παίρνει την μορφή φοίνικα), γιατί δημοσίευσε αρκετά άρθρα στα περιοδικά 'Μεταμορφώσεις Σήμερα', 'Προκλήσεις στην Μαγεία' και 'Ο Πρακτικός Αλχημιστής', για την προεδρία του στη Δημογεροντία και γιατί του πρόσφεραν την θέση του Υπουργού Μαγείας αρκετές φορές αν και ποτέ δεν δέχτηκε. Ο Ντάμπλντορ ομολόγησε ότι μπορεί να γίνεται απόλυτα αόρατος χωρίς να χρησιμοποιεί αόρατο μανδύα, αλλά με το ξόρκι της κατηγορίας των μεταμορφώσεων Evanescoκατά το οποίο δεν εξαφανίζεται αλλά δημιουργεί ένα τέλειο καμουφλάζ. Ο Ντάμπλντορ είναι επίσης πολύ ειδικευμένος στην σφραγισματική και στην διεισδυτική. Επίσης, θεωρείται ιδιαίτερα γνωστός για τη νίκη του επί του κακού μάγου Γκρίντελβαλντ, το 1945, για την ανακάλυψη των δώδεκα χρήσεων του αίματος των δράκων και για την πρωτοποριακή εργασία του στηνΑλχημεία, μαζί με τον συνεργάτη του Νικολά Φλαμέλ.

Το ραβδί από κουφοξυλιά

Όταν πια είχε μεγαλώσει, ο Ντάμπλντορ πήρε στην κατοχή του το ραβδί από κουφοξυλιά. Το ραβδί από κουφοξυλιά είναι ένας απ' τους τρεις Κλήρους του Θανάτου, και κάνει τον κατοχό του παντοδύναμο . Πριν απ' τον Ντάμπλντορ, το ραβδί ήταν στην κατοχή του Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ, με τον οποίο ο Ντάμπλντορ μονομάχησε και τελικά νίκησε, κερδίζοντας συχρόνως και την κατοχή του ραβδιού. Μετά την δολοφονία του Νταμπλντορ από τον Σέβερους Σνέιπ το ραβδί από κουφοξυλιά θάφτηκε μαζί του. Όταν ο Λόρδος Βόλντεμορτ ανακάλυψε την αξία του ραβδιού, παραβιάσε τον τάφο του Ντάμπλντορ και το πήρε. Ο Βόλντεμορτ, νομίζοντας ότι θα γίνει ο κάτοχος του ραβδιού, σκοτώνει τον Σνέιπ, που πιστεύει ότι είναι ο τρέχον κάτοχος. Όμως, ο Ντάμπλντορ είχε αφοπλιστεί απ' τον Ντράκο Μαλφόι στον Ημίαιμο Πρίγκιπα πριν δολοφονηθεί απ τον Σνέιπ. Γι' αυτό το λόγο, η πίστη του ραβδιού μεταφέρθηκε στον Ντράκο, αντί να σβήσει με τον θάνατο του Ντάμπλντορ, γιατί ο Ντάμπλντορ και ο Σνέιπ είχαν προσυμφωνήσει τον θάνατό του. Όταν ο Χάρι αφοπλίζει τον Ντράκο στους Κλήρους του Θανάτου, κερδίζει την πίστη και την κατοχή του ραβδιού. Το ραβδί λέγεται ότι κατέχει ιδιαίτερη μαγική δύναμη που τα άλλα μαγικά ραβδιά δεν έχουν, όπως π.χ. να επισκευάσει το ραβδί του Χάρι (σύμφωνα με τα λόγια του γνωστού ραβδοποιού Ολιβάντερ, "είναι αδύνατον να επισκευαστεί ένα σπασμένο μαγικό ραβδί"). Στην πραγματικότητα, το ραβδί από κουφοξυλιά, δεν κάνει τον κάτοχο του άτρωτο σε μια μονομαχία, αλλά δεν παύει να είναι το πιο ισχυρό μαγικό ραβδί.

Γέννηση και νεότερα χρόνια

Ο Άλμπους Ντάμπλντορ γεννήθηκε το 1881, απ' τον Πέρσιβαλ και Κέντρα Ντάμπλντορ. Τρία χρόνια μετά την γέννηση του γεννήθηκε ο αδελφός του, Άμπερφορθ και έπειτα η αδελφή του Αριάνα. Τρία παιδιά Μαγκλ επιτέθηκαν στην Αριάνα, ενώ ήταν μόλις έξι χρονών, γιατί την είδαν να χρησιμοποιεί μαγεία (άθελα της), όπως οι περισσότεροι μάγοι σε ιδιαίτερα νεαρή ηλικία. Αυτή η επίθεση είχε ως αποτέλεσμα την Αριάνα να γίνει διανοητικά άρρωστη για την υπόλοιπη ζωή της. Τον περισσότερο καιρό ήταν ακίνδυνη, ευχάριστη και φοβισμένη, αλλά ορισμένες φορές βρισκόταν εκτός ελέγχου με ξεσπάσματα θυμού τα οποία προκαλούσαν έκρηξη της μαγικής της δύναμης. Ο πατέρας του Άλμπους, Πέρσιβαλ, επιτέθηκε στα τρία Μαγκλ παιδιά για να τους τιμωρήσει για το κακό που κάνανε στην κόρη του. Γι' αυτό το λόγο στάλθηκε στο Αζκαμπάν για μία ζωή. Για να μην κλειστεί η Αριάνα στο Νοσοκομείο Μαγικών Νόσων και Τραυμάτων Ο Άγιος Μάνγκο, η Κέντρα μετακόμισε όλη την οικογένειά της στο χωριό Γκόντρικς Χόλλοου, και η αρρώστια τής Αριάνα παρέμεινε κρυφή. Οι γείτονες νόμιζαν πως απλώς ήταν μια Σκουίμπ. Όταν ο Ντάμπλντορ πήγε στην σχολή Χόγκουαρτς για Μαγείες και Ξόρκια, έγινε φίλος με τον Έλφια Ντοτζ, ο οποίος χλευαζόταν λόγο του ότι είχε προσβληθεί από δρακοευλογιά και το πρόσωπό του είχε μία πρασινωπή απόχρωση. Ενώ φοιτούσε στο Χόγκουαρτς, ο Ντάμπλντορ ήταν γνωστός ως ο πιο καλός μαθητής που είχε φοιτήσει ποτέ στη σχολή. Βραβεύτηκε με όλα τα βραβεία του Χόγκουαρτς και σύντομα γνώρισε πολλά πρόσωπα υψηλού επιπέδου όπως ο Νίκολας Φλαμέλ, Μπατίλντα Μπάγκσοτ και Άνταλμπερτ Γουάφλινγκ. Οι εργασίες του και η έρευνα του πήραν μεγάλη δημοσιότητα στα περιοδικά όπως 'Μεταμορφώσεις σήμερα', 'Προκλήσεις στην Μαγεία' και 'Ο Πρακτικός Αλχημιστής'. Ο κοιτώνας του ήταν το Γκρίφιντορ. Τότε στην σχολή μπήκε ο Άμπερφορθ, ο μικρός αδελφός του Ντάμπλντορ. Τελικά, ο Άμπερφορθ αποδείχτηκε πως δεν κατείχε το πρωτοφανές μαγικό ταλέντο του Ντάμπλντορ- ενώ ο Άμπερφορθ μελετούσε τις μονομαχίες, ο Άλμπους έλινε τις διαμάχες του με την συζήτηση. Όταν ο Ντάμπλντορ και ο Ντοτζ έφυγαν απ' την σχολή, κανόνισαν να πάνε τον 'τότε-παραδοσιακό' Γύρο του Κόσμου. Την παραμονή του ταξιδιού τους, ο τότε δεκαοχτάχρονος Νταμπλντορ υπέφερε τον θάνατο της μητέρας του, Κέντρα, που δολοφονήθηκε απ' την Αριάνα σε ένα απ' τα ξεσπάσματα θυμού της.

Ντάμπλντορ και Γκρίντελβαλντ

Επειδή οι γονείς του Ντάμπλντορ ήταν απόντες, (ο πατέρας του στο Άζκαμπαν και η μητέρα του νεκρή) ως ο αρχηγός της οικογένειας ήταν δικιά του ευθύνη να βάλει φαγητό στο τραπέζι της οικογένειάς του (καθώς τους είχε απομείνει ελάχιστος χρυσός). Ήταν υποχρεωμένος να μείνει στο σπίτι με την Αριάνα ενώ ο Άμπερφορθ συνέχιζε τις σπουδές του. Λίγο καιρό αργότερα, ένας νέος και ταλαντούχος μάγος εμφανίστηκε στο Γκόντρικς Χόλλοου για να ζήσει με την θεία του Μπατίλντα Μπάγκσοτ, την συγγραφέα του βιβλίου 'Η Ιστορία της Μαγείας'. Ο νεαρός Ντάμπλντορ έγινε φίλος με τον Γκέλερτ Γκρίντελβαντ αφού τους σύστησε η Μπάγκσοτ, και μαζί ονειρεύτηκαν να κυβερνήσουν τον κόσμο 'για το υπέρτατο καλό' με το να συλλέξουν τους θρυλικούς Κλήρους του Θανάτου. Και οι δύο πίστευαν ότι ο κόσμος των μάγων έπρεπε να πάρει την θέση που του αξίζει, δηλαδή πάνω απ' τους Μαγκλ. Πίστευαν πως οι μάγοι έπρεπε να κυριαρχήσουν τους Μαγκλ και να τους βάλουν στην θέση τους μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Ντάμπλντορ αργότερα παρατήρησε ότι η συνείδησή του ήταν μόνο το σλόγκαν τους 'για το υπέρτατο καλό', και ότι βαθιά μέσα του ήξερε ποιος πραγματικά ήταν ο Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ (αλλά λήφθηκε ακόμα με τις δυνατότητες και τις ιδέες του συγχρόνως, απομονωμένος στο σπίτι με τις γονικές ευθύνες). Αν χρειαζόταν να καταστρέψουν όποιον σταθεί στο δρόμο τους, θα ήταν 'για το υπέρτατο καλό' και ότι όλες οι απώλειες και τα βάσανα που θα υποστούν θα ανταμειφθούν με εκατονταπλάσια ανταμοιβή. Όμως, Ο Ντάμπλντορ, γεμάτος με δίψα για γνώση και δύναμη αγνόησε τα προβλήματα της οικογένειάς του. Γιατί και οι δύο χρειαζόντουσαν να ταξιδέψουν πολύ για να αποκτήσουν οπαδούς, ο Ντάμπλντορ κανόνισε να πάρει και την Αριάνα μαζί του ενώ ο Άμπερφορθ θα πήγαινε στην σχολή του. Δύο μήνες φιλίας, ο Άμπερφορθ πλησίασε και τους δύο και τους είπε ότι η Αριάνα δεν μπορούσε να αντέξει τόση πίεση και αυτό θα την έβλαπτε. Ο Γκρίντελβαλντ είπε στον Άμπερφορθ ότι ήταν ένας ηλίθιος που εμπόδιζε τον δρόμο του αδελφού του, ενώ η νέα τάξη πήρε θέση, η Αριάνα και όλοι οι μάγοι παγκοσμίως δεν θα χρειαζόταν να κρύβονται και ότι οι Μάγκλ θα έχουνε δικό τους μέρος να ζούνε. Τότε, Ο Γκριντελβαλντ χρησιμοποίησε την βασανιστική κατάρα στον Άμπερφορθ και οι τρεις άρχισαν να μονομαχούν. Τότε, η Αριάνα εξοργίστηκε και προσπάθησε να βοηθήσει αλλά βρέθηκε νεκρή: μία απ τις κατάρες τους εξοστρακίστηκε, χτύπησε και σκότωσε την Αριάνα. Για την υπόλοιπη ζωή του, ο Ντάμπλντορ ένιωθε ένοχος για τον άδικο θάνατό της, αλλά ποτέ δε ήταν σίγουρος αν η κατάρα που την χτύπησε ήταν η δικιά του ή κάποιου άλλου.

3. Λίγα λόγια από εμένα για αυτά που λέει η Βικιπαίδια:

Τώρα μάλιστα. Αυτές είναι πληροφορίες για να περιγράψουν έναν τέτοιο ήρωα. Λέει όσα χρειάζονται για αυτόν τον μοναδικό χαρακτήρα. Όλα όσα αξίζει. Τίποτα λιγότερο. Αυτήν την φορά η Βικιπαίδια έκανε πολύ καλή δουλειά.

4. Λίγα λόγια εκείνον:

Από τις πρώτες κι όλας λέξεις που είπε, τον λάτρεψα. Πώς να μην το έκανα άλλωστε??? Ο Άλμπους Ντάμπλνορ είναι ο αγαπημένος μου «γεράκος». Οι λόγοι του είναι τρελοί μεν αλλά πάντα κρύβουν σπουδαία πράγματα από πίσω. Μέσα στα γλυκά γαλάζια του μάτια μπορούσες να βρεις μόνο αγάπη. Η ηρεμία του πάντα μας καθηλώνει. Η «αύρα» και η παρουσία του πάντα μας τυλίγει σαν ένα πατρικό χάδι. Που πάντα όταν μιλάει μας αφήνει άφωνους με την ευφυΐα, ευρηματικότητα και την προνοητικότητα του. Που όταν μιλάει δεν μπορείς να διακρίνεις ούτε μια τόσο δα στάλα κακίας. Ποτέ!!! Που όταν γελάει, το χαμόγελο του θυμίζει μικρού παιδιού. Που όταν κλαίει από συγκίνηση, τα δάκρυα του είναι σαν διαμάντια εξαιτίας της τόσο καθαρής ψυχής του. Ο Άλμπους Ντάμπλντορ δεν ήταν απλά ένα πρόσωπο. Ένας απλός χαρακτήρας στην καταπληκτική σειρά με το όνομα Χάρι Πότερ. Ήταν τόσα πολλά παραπάνω... Δεν ήταν ένας διευθυντής. Ήταν και είναι ο διευθυντής των διευθυντών. Κανείς δεν μπορούσε ούτε θα μπορέσει να συγκριθεί μαζί του. Γιατί είναι ένας και μοναδικός. Τον αγάπησα τόσο, μα τόσο πολύ!!! Και ακόμα τον αγαπώ. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην θαυμάζει τα όσα έχει κάνει και που να μην τον λατρέψει. Εγώ μόνο η εξαίρεση δεν είμαι. Είναι ένα από τους ποιο αγαπημένους χαρακτήρες που είχα από τα 8 μου (δηλαδή από τότε που ξεκίνησα να διαβάζω Χάρι Πότερ). Και για πάντα.

5. Ένα, δυο, τρία … ΜΆΧΗ…:

Έχουμε «δει» τον αγαπημένο μας Αλ (= κάτι ποιο μικρό για τον Άλμπους) να λαμβάνει μέρος σε μάχες μόνο δύο φορές. ΜΌΝΟ ΔΎΟ!!! Και πάλι όμως ήταν αρκετές για να «μείνουμε» με το στόμα ανοιχτό από τις γνώσεις του, τα αντανακλαστικά του και τις μοναδικές και υπέροχες μαγικές του ικανότητες. Ήμασταν όλοι άφωνοι εξαιτίας εξαιτίας αυτών των συγκλονιστικών σκηνών που διαβάσαμε.

Η πρώτη ήταν στο «Ο Χάρι Πότερ Και Το Τάγμα Του Φοίνικα», στο τμήμα μυστηρίων:

Η δεύτερη ήταν στο «Ο Χάρι Πότερ Και Ο Ημίαιμος Πρίγκιψ», στο νησί του Βόλντι:

Πάντα ήξερα πως ήταν ο καλύτερος μάγος (με διαφορά). Αλλά ποτέ δεν περίμενα να διαβάσω να κάνει αυτά τα πράγμτα. Κάθε φορά που τα θυμάμαι, έως και σήμερα, νιώθω ακόμα μεγαλύτερο σεβασμό για εκείνον. (Αν είναι δυνατόν βέβαια!!!)

6. Όταν πέθανε…:

Ή μάλλον το πώς πέθανε…

Όταν διάβασα πρώτη φορά για τον θάνατο του, δηλαδή πριν 4α χρόνια, δεν ήξερα τι να κάνω. Ήταν σαν να είχε παγώσει ο χρόνος. Ήθελα να παγώσει ο χρόνος. Γιατί σκεπτόμουν πως αν σταματούσε … μπορεί να μην ήταν αληθινό. Ήθελα να κάνω κάτι. Να ουρλιάξω??? Να φωνάξω??? Να κλάψω??? Να πετάξω το βιβλίο??? Τελικά τα έκανα όλα αυτά!!! (Καλά, εκτός από το τελευταίο!!!) Μην με κατηγορείτε. Ήμουν μόλις 10. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ κάτι τέτοιο. Αλλά όταν έμαθα πως αυτός είχε επιλέξει το πώς θα πεθάνει… Ανακουφίστηκα. Ένιωσα να φεύγει ένα βάρος από πάνω μου. Γιατί ακόμα και αυτό… το είχε επιλέξει μόνος του. Δεν τον είχε δολοφονήσει ο Σνέιπ. Τον είχε αφήσει να τον σκοτώσει. Τα είχαν συνεννοηθεί όλα μήνες πριν. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Έτσι γλύκανε και η πίκρα μου.

7. Τα αγαπημένα μου quotes που είπε ποτέ του:

Φτάνουμε στο τέλος του μεγάλου αφιερώματος μας. Θα κλείσω μα κάτι που μάλλον θα συγκινήσει αρκετό κόσμο. Θα σας παρουσιάσω τα λόγια που είπε και τόσο μας άγγιξαν. Απλές λέξεις που μας άλλαξαν. Απλές λέξεις που ειπώθηκαν μέσα από βιβλία μεν αλλά που μετά χαράχτηκαν στην μνήμη μας και στην καρδιά μας.