"Το έπος του Λυκόφωτος - Νέα Σελήνη" (Βιβλίο 2ο από 4α) της Stephenie Meyer

Περίληψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Για την Μπέλλα Σουάν, υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από την ίδια τη ζωή: οΈντουαρντ Κάλεν. Όμως το ν’ αγαπάς έναν βρικόλακα είναι πιο επικίνδυνο απ’ ό,τι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί η Μπέλλα.

Ο Έντουαρντ την είχε ήδη σώσει από τα δόντια ενός σατανικού βρικόλακα, όμως τώρα, καθώς η τολμηρή τους σχέση απειλεί ό,τι αγαπούν, καταλαβαίνουν ότι τα προβλήματα μόλις έχουν ξεκινήσει.

Και για τη Μπέλλα τα προβλήματα αυξάνονται όταν ο Έντουαρντ την εγκαταλείπει και την αφήνει μόνη της. Μαζί με εκείνον, χάνεται ο κόσμος της και το νόημα να ζει.

Λίγα λόγια από εμένα:

  Πώς να φανταστείς τη ζωή σου όταν εκείνος δεν βρίσκεται δίπλα σου; Όταν όλος σου ο κόσμος, όλα σου τα όνειρα αντικατοπτρίζονται σε ένα και μόνο πρόσωπο, σε ένα χαμόγελο, σε ένα βλέμμα και ξαφνικά, απροειδοποίητα, χάνονται; Όχι μόνο δεν μπορείς να τα αγγίξεις, δεν μπορείς καν να τα δεις, να τα αντικρίσεις έτσι ώστε να συνεχίζεις να ελπίζεις. Έτσι, ώστε να έχεις ένα λόγο να κρατηθείς και να μην βουλιάξεις στην δίνη της λύπης, την δίνη εκείνη που προκαλεί η θλίψη της απώλειας. Η Μπέλλα χάνει τον Έντουαρντ ξαφνικά. Μέσα σε μια στιγμή. Αφήνοντας πίσω του όμως συντρίμμια και πληγές που δεν υπολόγιζε. Χτυπήματα που δεν φαίνονται εξωτερικά αλλά εσωτερικά. Φεύγει και μαζί του παίρνει και την ψυχή της. Την ψυχή εκείνη που μάταια προσπαθεί να σώσει, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα την πληγώσει με τον χειρότερο τρόπο. Και τελικά η Μπέλλα είναι στα αλήθεια ασφαλής; Η βροχερή μικρή πόλη, στην οποία ανακάλυψε τον βρικόλακα της, μήπως έχει και άλλα μυστικά;

Προσωπική γνώμη:

  Όσο μέτριο μου φάνηκε το "Λυκόφως", τόσο πολύ αγάπησα το "Νέα Σελήνη". Όσο το διάβαζα και η ιστορία ξετυλιγόταν και τα γεγονότα ακολουθούσαν το ένα μετά το άλλο, ένιωθα λες και όλα όσα είχα μπροστά μου είχαν γραφτεί από μια τελείως διαφορετική συγγραφέα. Ο τρόπος γραφής ήταν ποιο γλαφυρός, οι χαρακτήρες ποιο πλούσιοι και πάνω από όλα, πλέον υπήρχε μια ιδέα για το γινόταν και για το τι θα ακολουθούσε. Φαινόταν πως η Meyer ήξερε πλέον τι ήθελε να γράψει.

  Τι με κέρδισε πραγματικά σε αυτό το βιβλίο; Οι λυκάνθρωποι. Μου άρεσε που η Stephenie Meyer δεν έμεινε μόνο στους βρικόλακες. Που τα νήματα της ιστορίας ήταν ποιο περίπλοκα. Δεν λέω, οι βρικόλακες είναι πολύ ενδιαφέροντες και από μόνοι τους αλλά αν τα συνδυάσει κανείς σωστά, δημιουργείτε ένα υπέροχο κοκτέιλ περιπέτειας. Με μεγάλη μου χαρά μπορώ να πω η συγγραφέας μας τα κατάφερε. Ο νέος θρύλος που δημιούργησε είναι κατά την γνώμη μου το στολίδι αυτής της ιστορίας. Και γεμάτος προοπτικές.

 

  Η Μπέλλα μας σε αυτό το βιβλίο είχε μια εμμονή. Η εμμονή της ήταν ο τριακοσίων χρονών Έντουαρντ. Γιατί; Επειδή οι άντρες έχουν την γελοία ιδέα, να μας αφήνουν πίσω τους γιατί νομίζουν πως δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα. Γιατί θέλουν να μας προστατέψουν. Και το λέω εγώ που είμαι μόνο μια έφηβη. Αυτό το λάθος έκανε ο βρικόλακας μας και τίναξε τα πάντα στον αέρα. Εξαιτίας αυτής της επιλογής, έκανε την Μπέλλα εθισμένη στον κίνδυνο, ουσιαστικά της κατέστρεψε την ζωή, την έκανε να βλέπει απαίσιους εφιάλτες και την οδήγησε στην κατάθλιψη.

  Φως στο σκοτάδι της ζωής της είναι ο κολλητός της, ο Τζέικομπ. Λυπάμαι, αλλά όπως έχετε καταλάβει δεν συμπαθώ καθόλου τον Έντουαρντ. Ο Τζέικ είναι δυνατός, γενναίος και θα έκανε τα πάντα για την Μπέλλα. Ναι, την αγαπάει ως κάτι παραπάνω από φίλη αλλά σέβεται τα συναισθήματα της και προσπαθεί συνεχώς να μην την πληγώσει. Την κάνει να γελάει και δίνει ένα νόημα στην δυστυχισμένη της καθημερινότητα. Το ότι είναι και λυκάνθρωπος είναι απλά ένα μπόνους που δεν μου μπορώ βέβαια να το αγνίσω. Προσωπικά, θεωρώ πως ο Τζέικ έχει όσο το πακέτο.

 

 

  Οι Βολτούρι ήταν μια από τις ποιο ωραίες ιδέες της Meyer. Δείχνει πως ακόμα και σε αυτόν τον καλά κριμένο κόσμο, γεμάτο πόνο, μίσος και αίμα, υπάρχει πολιτική και κυρίαρχοι, ή μάλλον ποιο σωστά τύραννοι. Είναι τόσο ειρωνικό. Ακόμα και εκεί, ο ποιο δυνατός εξουσιάζει, κινεί τα νήματα και βάζει τους κανόνες που θέλει. Οι Βολτούρι είναι κάτι σαν την βασιλική οικογένεια των βρικολάκων και ανυπομονώ να ξανά διαβάσω για αυτούς.

  H Meyer αναβιώνει μέσα από ένα σύμπαν απόκοσμων πλασμάτων μια τραγική ρομαντική ιστορία, που θυμίζει ακόμα περισσότερο εκείνη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Το μεταμοντέρνο στοιχείο προστίθεται ώστε να μας μεταφέρει σε μια σύγχρονη εποχή, που ωστόσο, αποπνέει ακόμα κάτι από τον επικίνδυνα γοητευτικό αέρα μιας άλλης παλαιότερης εποχής. Μιας εποχής, που το αγνό συναίσθημα και ο πόθος, μπορούσαν να θυσιαστούν γι’ αυτόν που αγαπάς. Μιας εποχής όπου δεν υπήρχε λογικό και παράλογο, μόνο θέλω, ένα θέλω πιο μεγάλο και πιο δυνατό απ’ οτιδήποτε άλλο.

  Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μου άποψη για το "Νέα Σελήνη". Ελπίζω να σας άρεσε η κριτική μου και ανυπομονώ για όλα σας τα σχόλια. Σας άρεσε το βιβλίο ή όχι; Προτιμούσατε το "Λυκόφως" ή όπως και εγώ βρήκατε την "Νέα Σελήνη" εκατό φορές καλύτερη; Να θυμάστε, αύριο έρχεται το review μου για την "Έκλειψη", το κατά την γνώμη μου καλύτερο βιβλίο από "Το έπος του Λυκόφωτος", άρα αύριο θα τα ξανά πούμε. Και για όσους αγαπάτε απίστευτα αυτήν την σειρά, από κάτω θα βρείτε μερικές παραπάνω φωτογραφίες που θα σας θυμίσουν την μαγεία του βιβλίου.

 

Το trailer της ταινίας: