"Το έπος του Λυκόφωτος - Λυκόφως" (Βιβλίο 1ο από 4α) της Stephenie Meyer

Περίληψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Η Μπέλλα μετακομίζει στο Φορκς, μια μικρή, μόνιμα βροχερή πόλη πιστεύοντας ότι την περιμένει η πιο βαρετή περίοδος της ζωής της. Όμως από τη στιγμή που θα γνωρίσει τον αινιγματικό Έντουαρντ, η ζωή της θα πάρει μια συναρπαστική και τρομακτική στροφή.

Ο Έντουαρντ, που είναι βρικόλακας, είχε καταφέρει μέχρι σήμερα να διατηρεί την πραγματική του ταυτότητα μυστική στη μικρή κοινότητα του Φορκς. Όμως τώρα πια κανείς δεν είναι ασφαλής, και περισσότερο απ’ όλους η Μπέλλα.
Το ζευγάρι θα βρεθεί να ισορροπεί επικίνδυνα στην κόψη του ξυραφιού, ανάμεσα στην επιθυμία και τον κίνδυνο.

Λίγα λόγια από εμένα:

  Αυτή είναι η ιστορία της Μπέλλα και του Έντουαρντ. Μια ιστορία για μια σχέση τόσο απόκοσμα αταίριαστη, όσο και δυνατόν ταιριαστή. Μια ιστορία που αμφιταλαντεύεται μεταξύ σωστού και λάθος. Μια ιστορία όπου η λογική έρχεται σε συνεχή κόντρα με το παράλογο. Ένας μόνο είναι ο κανόνας. Ότι οι κανόνες που υπάρχουν δεν μπορούν να τηρηθούν γιατί όσο και αν προσπαθήσεις δεν μπορείς να πας κόντρα σε αυτό που προστάζει η ψυχή. Ακόμα και όταν το μυαλό παλεύει να αντισταθεί, ακόμα και όταν η λογική βασανίζεται να κάνει ένα βήμα πιο μπροστά, ενάντια στο παθιασμένο συναίσθημα δεν μπορεί να βγει νικητής. Αυτή είναι η αρχή του για πάντα.

Προσωπική γνώμη:

  Λοιπόν, εδώ και λίγο καιρό σκεπτόμουν να κάνω τις κριτικές για τα βιβλία της σειράς "Το έπος του Λυκόφωτος" της Stephenie Meyer. Ήρθε η ώρα καλοί μου φίλοι. Αγαπάω απίστευτα τις ταινίες του "Twilight Saga" και αποφάσισα πριν λίγο καιρό να καταπιαστώ και με τα βιβλία. Επειδή έχω διαβάσει και τα τέσσερα θέλω να σας πω πως το πρώτο, το "Λυκόφως", ήταν μακράν το χειρότερο. Και εδώ θα αιτιολογήσω το γιατί. Άρα, αν λατρεύεται το την αρχή αυτού του έπους, καλύτερα να μην διαβάσετε αυτήν την κριτική.

  Θα το πω ευθέως. Το βιβλίο ήταν καλό αλλά σε γενικές γραμμές δεν μου άρεσε. Βρήκα τον τρόπο που έγραφε η συγγραφέα πολύ επίπεδο και λίγο βαρετό. Παρόλα αυτά, το ρούφηξα έως και την τελευταία λέξη του. Προσπάθησα να ξεχάσω ότι ήξερα για τις ταινίες, και όταν τελικά το κατάφερα, συνειδητοποίησα ότι μέσα σε ένα απόγευμα το είχα τελειώσει. Ήταν ένα γρήγορο, αρκετά απολαυστικό και ενδιαφέρον ανάγνωσμα που δεν μου γεννούσε όμως τα χρώματα και τα συναισθήματα που ήθελα και περίμενα. Όταν όμως το έκλεισα ήθελα να τρέξω να πάρω το επόμενο. Όχι μόνο γιατί ανυπομονούσα για την συνέχεια, αλλά και γιατί έλπιζα ως το μεδούλι μου να είναι καλύτερο.

  Πάμε να δούμε τώρα μερικά γεγονότα. Πολλοί θεωρούν ότι το γεγονός ότι ο Έντουαρντ βλέπει την Μπέλα να κοιμάται, είναι ρομαντικό. Λυπάμαι, αλλά για εμένα δεν είναι. Είναι ανατριχιαστικό. Και πιστέψτε με, σπάνια ανατριχιάζω. Γιατί δεν την παρακολουθεί όλη νύχτα και όλη μέρα από απόσταση αναπνοής από αγάπη και έρωτα, όσο και αν θέλετε οι περισσότεροι να το πιστεύεται. Σε αυτό το βιβλίο τουλάχιστον.

  Ακόμα, ο Έντουαρντ, ο βρικόλακας που όπως πολλοί λένε ότι είναι ο ιδανικός τους άντρας από χαρτί και μελάνι, έχει εμμονή με το αίμα της Μπέλας μας. Και αν δεν συνέβαινε αυτό, πιθανότατα να μην την ερωτευόταν αργότερα. Ότι συμβαίνει για καλό που λένε; Αυτό ακριβώς. Μπορεί να ενδιαφερόταν για το ότι δεν μπορεί να διαβάσει τις σκέψεις της αλλά δεν πιστεύω να πήγαινε πάρα πέρα. Η Μπέλα για εκείνον είναι σας ναρκωτικό. Επίσης, του θυμίζει την ανθρώπινη πλευρά του, κάτι που από καιρό είχε ξεχάσει.

  Επιπρόσθετα, η πρώτη συνάντηση Μπέλας και Έντουαρτ ήταν το κάτι άλλο. Ο κύριος τέλεια μαλλιά, έκανε λες και η Μπέλα είχε να κάνει μπάνιο από του Αγίου Ποτέ. Όταν διάβαζα για την εκφράσεις του, δεν ξέρω γιατί αλλά είχα σκάσει από τα γέλια. Δεν είχα διαβάσει και μάλλον ούτε θα ξανά διαβάσω για μια τέτοια συνάντηση. Προσωπικά, το βρήκα όλο αυτό το σκηνικό απόλυτα ξεκαρδιστικό.

  Ο Έντουαρτ μου θυμίζει μια παγοκολώνα. Δεν μου βγάζει συναίσθημα και φοράει όλην την ώρα αυτό το τέλειο και υπέροχο προσωπείο. Υπάρχουν οι αντρικοί χαρακτήρες που γίνονται μυστηριώδης με την ψυχρότητα τους και σου κερδίζουν αμέσως το ενδιαφέρον. Υπάρχουν όμως και αυτοί που σε κουράζουν και μένεις εκεί απλά να διαβάζεις μέχρι να κάνουν κάτι. Δυστυχώς, για το πρώτο βιβλίο, κατατάζω τον 300ίων χρονών Έντουαρντ στην δεύτερη κατηγορία. Εάν δεν ήταν και βρικόλακας, έτσι ώστε να του δίνεται ένας άλλος αέρας, θα τον έβρισκα τελείως βαρετό.

  Πως θα χαρακτήριζα την Μπέλα με μια λέξη, με βάση σε όσα έκανε στο "Λυκόφως"; Αδρανής. Νομίζω πως αυτός ο χαρακτηρισμός την περιγράφει τέλεια. Ξαφνιάστηκα όταν κατάλαβε τόσο σύντομα ότι το αγόρι που της άρεσε ήταν βρικόλακας. Περίμενα να της πάρει περισσότερο. Παρόλο αυτά, το πήρε πολύ καλά και έτσι με κέρδισε σαν χαρακτήρας. Πιστεύω πως σαν πρωταγωνίστρια έχει πάρα πολλές δυνατότητες γιατί η Meyer δεν αξιοποίησε όλα της τα χαρτιά ακόμα, ευτυχώς. Θα ήθελα να την κάνω να δοκιμάζει νέα πράγματα και να δει τα όρια της. Γιατί αν συνεχίσει έτσι, βλέπω μέχρι και τον Έντουαρντ να βαριέται μαζί της.

  Η χημεία μεταξύ του βρικόλακα Έντουαρντ και της θνητής Μπέλας φαίνεται από χιλιόμετρα μακρυά. Αυτό που έσωσε το βιβλίο για εμένα είναι ότι η σχέση τους εξελισσόταν όμορφα, αληθινά και σταδιακά. Δεν ήταν ψεύτικη, παρόλο που άρχισε με λάθος τρόπο κατά την γνώμη μου. Έσωσε επίσης το βιβλίο η θετική μου στάση προς την συγγραφέα. Γιατί μπορεί η L. J. Smith να έγραψε τα πρώτα εφηβικά βιβλία με βρικόλακες αλλά η Stephenie Meyer τους έκανε μόδα και χάρις αυτήν ένα νέο κεφάλαιο εφηβικής φαντασίας άρχισε.

  Και αυτή είναι η νέα μου κριτική αγαπημένοι μου αναγνώστες. Όπως καταλάβατε, το πρώτο βιβλίο της σειράς το βρήκα μέτριο αλλά λάτρεψα το επόμενο, με τίτλο "Νέα Σελήνη". Θα σας μιλήσω περισσότερο σχετικά με αυτό το βιβλίο αύριο. Ανυπομονώ για τα σχόλια σας. Ακόμα και αν λατρέψατε το πρώτο βιβλίο της σειράς, θα ήθελα να πείτε την γνώμη σας. Καλές προβολές σας εύχομαι και θα τα ξανά πούμε σύντομα.

To trailer της ταινίας: