"Παραλήρημα" (Βιβλίο 1ο από 3α) της Lauren Oliver

Περίληψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Λένε ότι η θεραπεία για τον έρωτα θα με κάνει ευτυχισμένη και ασφαλή για πάντα. Κι εγώ τους πίστευα. Μέχρι τώρα.
Τώρα τα πάντα έχουν αλλάξει. Τώρα θα προτιμούσα να μολυνθώ με τον έρωτα για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου παρά να ζήσω εκατό χρόνια μέσα στο ψέμα.
Σε μια αφιλόξενη Αμερική, όπου κάθε πόλη περιχαρακώνεται με σύνορα προκειμένου να διαφυλαχθεί η υγεία του πληθυσμού, μια φριχτή και ολέθρια νόσος απειλεί να αφανίσει ολόκληρη την ήπειρο. Η χειρότερη επιδημία όλων των εποχών: ο έρωτας. Η Λένα μετράει τις μέρες αντίστροφα μέχρι την ημερομηνία όπου θα υποβληθεί στη χειρουργική διαδικασία, η οποία θα την καταστήσει απρόσβλητη στη νόσο. Ώσπου ένα τυχαίο γεγονός θα αλλάξει τη ζωή της για πάντα.

Λίγα λόγια από εμένα:

Η Λένα είναι ένα κορίτσι το οποίο και βρίσκεται πολύ κοντά στην ενηλικίωσή της. Αυτό δεν σημαίνει μόνο ότι αποκτά ελευθερίες όπου κάθε έφηβος ονειρεύεται μόλις κλείσει τα 18 του χρόνια αλλά, θα υποβληθεί στην εγχείρηση που τόσο αναμένει και θα την αλλάξει ολοκληρωτικά, αποδιώχνοντας κατά πρώτο και κύριο λόγο τον φόβο με τον οποίο κάθε παιδί γαλουχείται στην κοινωνία την οποία ζει. Τον φόβο της ντελίρια νερβόζα ή γνωστότερη σε μας ως έρωτας. Ναι, η κοινωνία της Λένα θεωρεί πως η μεγαλύτερη πληγή για την ανθρωπότητα υπήρξε ο έρωτας ο οποίος στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια νόσο η οποία και προκαλεί στον κάθε άνθρωπο αδυναμία να σκεφτεί καθαρά ή να ελέγξει τον εαυτό του, κατευθυνόμενος από συναισθήματα που θολώνουν την κρίση και οδηγούν σε λανθασμένες αποφάσεις και πράξεις καταστροφικές. Όλα τα παραπάνω υπήρξαν οι αιτίες που κατέληξαν σε μια χειρουργική διαδικασία η οποία, έχει τη δυνατότητα και κάνει απρόσβλητο στη νόσο όποιον προχωρήσει σε αυτήν που όμως, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί πριν τα 18.

Προσωπική γνώμη:

  Πολλοί λένε πως το "Παραλήρημα" της Lauren Oliver μοιάζει πολύ με το "Ταίρι" της Ally Condie. Προσωπικά, έχω να πω πως αυτό το σχόλιο αληθεύει. Τα δυστοπικά μυθιστορήματα των δύο συγγραφέων μοιάζουν πολύ, αλλά θεωρώ πως το "Παραλήρημα" είναι μακράν καλύτερο, παρόλο που δεν το λάτρεψα όσο θα ήθελα. Όπως λοιπόν συμπεραίνουμε, το Παραλήρημα δεν παίρνει σε καμία περίπτωση το βραβείο πρωτοτυπίας. Ναι, η ιστορία για άλλη μια φορά εξελίσσεται σε δυστοπικό περιβάλλον στο μέλλον όπου προκειμένου να ελεγχθεί ο πληθυσμός υποχρεώνεται να υποβληθεί σε μια διαδικασία "θεραπείας" η οποία απομακρύνει τους ανθρώπους από τα συναισθήματά τους και τους κάνει ουσιαστικά ανήμπορους να ερωτευτούν, να αγαπήσουν, να πονέσουν, να μισήσουν και γενικότερα να νοιώσουν οτιδήποτε.  Αυτή βέβαια είναι η μια όψη του νομίσματος. Παράλληλα με την σκληρή κυβέρνηση υπάρχει και η αντίσταση, άνθρωποι που μάχονται κατά της θεραπείας και καταφεύγουν στις ερημιές προκειμένου να γλιτώσουν.

 

  Η δράση, ο έρωτας και το σασπένς είναι μερικά από τα στοιχεία αυτά που με οδήγησαν να το διαβάσω με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και που μου γέννησαν ένα τεράστιο ενδιαφέρον για της συνέχεια. Ένιωθα όμως ότι η πλοκή έκανε κοιλιά σε μερικά σημεία, κάτι για το οποίο λογικά ευθύνεται το γεγονός ότι αυτό είναι το πρώτο το βιβλίο της σειράς και ότι δεν έχουμε μπει ακόμα εκατό τις εκατό στον κόσμο. Εκτός λοιπόν από την έλλειψη πρωτοτυπίας στην αρχική ιδέα, θα έλεγα ότι λείπει η ποιητικότητα στην γραφή της Όλιβερ. Με λίγα λόγια βρήκα τον γραπτό της λόγο λιγάκι πεζό και επίπεδο. Κάτι που μετά από πολύ σκέψη θα με έκανε να βάλω στο βιβλίο ένα τέσσερα στα πέντε.

 

  Παρόλα τα παραπάνω που ανέφερα, πιστεύω ότι το ποιο δυνατό χαρτί της συγγραφέας ήταν ότι σκέφτηκε τον έρωτα σαν μια αρρώστια και όχι μόνο ως μια δύναμη για να συνεχίσεις να παλεύεις για τα πιστεύω σου και για το ευρύτερο καλό. Το βρήκα πανέξυπνο και πολύ ενδιαφέρον μιας και ήταν κάτι διαφορετικό. Πιστεύω πως η Lauren Oliver χρησιμοποίησε αυτήν την τρομερή ιδέα πολύ καλά, παρόλο που είμαι σίγουρη πως έχει πολλές ακόμα δυνατότητες. Είμαι πεπεισμένη πως η συγγραφέας έχει πολλά ακόμα να δώσει μέσα από τον κόσμο της.

 

  Μάλλον σας μπέρδεψα επειδή σας είπα πολλές ανάμεικτες απόψεις για το βιβλίο άρα θα σας πω τα πιστεύω μου τώρα εν συντομίας. Για να συνοψίσω λοιπόν, το βιβλίο είναι καλό αλλά οπωσδήποτε όχι τέλειο. Δεν είμαι από τους αναγνώστες που το λάτρεψαν αλλά ούτε από αυτούς που το μίσησαν. Είμαι από τους ουδέτερους, αυτούς που τους άρεσε και ελπίζουν για μια καλύτερη συνέχεια. Έχοντας πλέον διαβάσει πολλά βιβλία όλων των ειδών, σπάνια κάτι με κάνει να ξετρελαθώ. Αν λοιπόν είστε θαυμαστές της δυστοπίας, δοκιμάστε το. Μην το φοβηθείτε. Κάντε την ιστορία της Λένα δικής σας και εύχομαι να μην απογοητευτείτε.