"Ο Χάρι Πότερ - Και Το Τάγμα Του Φοίνικα" (Βιβλίο 5ο από 7α) Της J.K. Rowling

Περίληψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Ο Ντάμπλντορ κατέβασε τα χέρια του και κοίταξε τον Χάρι πάνω από τα πολυεστιακά γυαλιά του. "Έφτασε ο καιρός", άρχισε, "να σου πω αυτό που έπρεπε να σου είχα πει πριν από πέντε χρόνια. Κάθισε, σε παρακαλώ, Χάρι. Θα σου τα πω όλα. Σου ζητώ μόνο να κάνεις λίγη υπομονή. Όταν τελειώσω, θα έχεις την ευκαιρία να οργιστείς μαζί μου με την άνεσή σου… να κάνεις ό,τι θέλεις. Δε θα σε εμποδίσω". Καλοκαίρι, κι ο Χάρι Πότερ έχει βαρεθεί να λαμβάνει παράξενα, ολιγόλογα γράμματα από τους φίλους του. Δε βλέπει την ώρα ν'' αρχίσουν τα σχολεία, για να μάθει τι ήταν αυτό που του κρατούσαν κρυφό τόσο καιρό. Γιατί ο Ρον κι η Ερμιόνη κάτι ξέρουν, κάτι που εκείνος αγνοεί. Το Τάγμα του Φοίνικα ετοιμάζεται για πόλεμο, ενώ εκείνος δεν υποψιάζεται ούτε την ύπαρξή του… Αν είστε απ'' τους ελάχιστους που δε διάβασαν ακόμη τα προηγούμενα βιβλία του Χάρι Πότερ, τώρα είναι ώρα να το κάνετε! Το 5ο βιβλίο είναι εδώ και σας περιμένει!

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Χάρι Πότερ τρελός???

Το αγόρι που έζησε έχει παραισθήσεις???

Ο Χάρι Πότερ είναι ψυχοπαθής???

Ο Χάρι Πότερ αναζητά την προσοχή???

  Αυτά είναι πράγματα που ο πρωταγωνιστής μας, ο Χάρι Πότερ, ακούει συνέχεια. Επί ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Κάθε του καλοκαίρι με τους Ντάρσλι είναι ένα επίπονο βασανιστήριο. Το φετινό όμως ήταν … ένας απόλυτος εφιάλτης. Κατά πρώτον, το σημάδι του τον πόναγε απίστευτα κάθε τρείς και λίγο. Έπειτα, ο Βόλτεμορτ γύρισε και νιώθει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό. Ακόμα, κάθε φορά που κοιμάται βλέπει ξανά και ξανά την δολοφονία του Σέντρικ Ντίγκορι και ότι δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα για να τον σώσει και τον Λόρδο Βόλτεμορτ να ανασταίνετε. Επιπρόσθετα, ολόκληρος ο μαγικός κόσμος νομίζει πως είναι ένας τρελός έφηβος με ψυχολογικά προβλήματα. Και το αποκορύφωμα??? Οι φίλοι του σαν να έγιναν ξαφνικά αόρατοι από την ζωή του. Δεν του μιλάνε. Δεν στέλνουν γράμματα, και όταν στέλνουν είναι μυστικοπαθείς και περίεργοι. Ο Χάρι δεν ξέρει τι να υποθέσει και πώς να χειριστεί όλη αυτήν την κατάσταση. (Υπέροχο καλοκαίρι εεε???)

  Προς το τέλος του καλοκαιριού όμως, όσα μικρά κομμάτια της ζωής του δεν είχαν γίνει ακόμα σκατά (συγνώμη για την λέξη αλλά δεν γίνεται να περιγράψω αλλιώς όλη αυτήν την κατάσταση) ισοπεδώνονται. Γιατί απροειδοποίητα … και χωρίς λόγο … εμφανίζονται δυο Παράφρονες, στην οδό Πριβετ. Σε εκείνη την μικρή γειτονιά των εμφανίζονται δυο τεράστιες σκοτεινές φιγούρες, που φέρνουν παντού την παγωνιά και που ρουφάνε την ευτυχία από μέσα σου, επιτέθηκαν σε έναν νταή Μάγκλ (τον Ντάντλι φυσικά) και στον Χάρι. Ο Χάρι τότε πήρε μια επιλογή. Να σώσει τον ξάδελφο του και τον ίδιο με μαγικά, παρόλο που γνωρίζει ότι απαγορεύεται. Παρόλο που ξέρει τις συνέπειες που θα έχει αυτή του η απόφαση. Δεν δίστασε στιγμή.

  Κάνοντας το ξόρκι του Προστάτη και διώχνοντας τους Παράφρονες όμως ήξερε πως αποβλήθηκε αυτόματα από το Χόγκουαρτς. Λίγες στιγμές αργότερα, στο σπίτι των θείων του καταφτάνει ένα μαγικό γράμμα, από μια υπάλληλο του Υπουργείου Μαγείας, που του λέει αυτά που ξέρει ήδη και ότι η δίκη του είναι 12 Αυγούστου.

  Σε λιγότερο καιρό όμως από όσο είχε σκεφτεί, θα έρθουν κάποιοι καλοί φίλοι να τον γλιτώσουν από το στόμα του λύκου. Ο καθηγητής Μούντι, ο Ρέμους Λούπιν και άλλοι που θα γνωρίσει στην συνέχεια. Αυτοί (και πολλοί άλλοι φυσικά) είναι το Τάγμα Του Φοίνικα. Με αρχηγό τον Ντάμπλντορ. Η αποστολή τους τέθηκε με επιτυχία και καταφέρνουν να πάρουν τον Χάρι στο "Άντρο" τους. Που αλλιώς λέγεται και πατρικό του Σείριου. Βλέποντας τον Σείριο τον Ρον και την Ερμιόνη ο Χάρι θα χαρεί αλλά θα αναζητήσει και απαντήσεις στα ερωτήματα που τον στοιχειώνουν. Και θα ξεσπάσει (στον Ρον και στην Ερμιόνη για να ακριβολογούμε). Θα πει όλον του τον πόνο και όλην του την απόγνωση. Όλον του τον θυμό. Θα πει τα πάντα στους φίλους του, και εκείνοι θα μείνουν άφωνοι. (Άλαλοι. Στήλη άλατος. Όπως θέλετε πείτε το. Το νόημα το καταλάβατε.) Γιατί δεν έχουν ιδέα. Θα μάθουν όμως. Και θα καταλάβουν.

  Θα φτάσει όμως και η μέρα της "δίκης" του. Όλα θα πάνε στραβά από την αρχή (και λίγα λέω) μέχρι ... να εμφανιστεί ο Ντάμπλντορ. Τελικά με τα πολλά και τα λίγα (με τα πάρα πολλά πείτε καλύτερα) ο Χάρι αποδείχτηκε αθώος και είχε το δικαίωμα να επιστρέψει στο Χόγκουαρτς. Στο αληθινό του σπίτι. (Το πρόβλημα??? Ο Ντάμπλντορ δεν του έριξε ούτε ένα βλέμμα)

  Η επιστροφή τους στο σχολείο τους επιφυλάσσει, επίσης, πολλές αποκαλύψεις και περίεργα γεγονότα. (Θα σας τα πω όλα αργότερα αναλυτικά!!!) Το ποιο βασικό? Ήρθε καινούργια καθηγήτρια για το μάθημα της Άμυνας Εναντίων Των Σκοτεινών Τεχνών. Η Ντολόρες Άμπριτζ (εγώ θα την λέω εν συντομίας: Αρχηστρίγγλα, θα καταλάβετε μετά το γιατί). Η Αρχηστρίγγλα λοιπόν, θα βγάλει έναν λόγο. Η Ερμιόνη όμως θα μας πει με δυο λόγια τι ακριβώς υπάρχει πίσω από τα λόγια της. Υπονοεί ότι: το Υπουργείο, επισήμως, επεμβαίνει στο Χόγκουαρτς.

Ετοιμαστείτε!!!

Ετοιμαστείτε για μια απόλυα που θα σας συντρίψει!!!

Ετοιμαστείτε για μια μάχη του σώματος

και

της ψυχής!!!

Ετοιμαστείτε για εφιάλτες που θα σας τρελάνουν σιγά σιγά!!!

Ετοιμαστείτε για την αλήθεια!!!

Ετοιμαστείτε για την μεγάλη

ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ!!!

Προσωπική γνώμη:

  Τι να πω για αυτό το βιβλίο??? Κατά πρώτον θα σας εξομολογηθώ ότι είναι ένα από τα ποιο αγαπημένα μου βιβλία αυτής της μαγικής σειράς. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους που θα σας αναλύσω στην συνέχεια.

  Ας αρχίσουμε πρώτα με τους χαρακτήρες (έναν προς έναν ξεχωριστά). Νομίζω πως είναι καλύτερα α σας πω μερικά πραγματάκια για τον Χάρι Πότερ πρώτα, αφού είναι και ο πρωταγωνιστής άλλωστε. Σε αυτό το βιβλίο ο Χάρι έχει γίνει 100% έφηβος. Όπως κάθε έφηβος είναι θυμωμένος, πικραμένος, αμετάκλητος και λίγο πολύ επαναστάτης. (Ευτυχώς!)  Η αλήθεια όμως είναι πως ο Χάρι μας δεν είναι όλα αυτά μόνο και μόνο γιατί είναι ένας 15άχρονος έφηβος. Φταίει σε μεγάλο βαθμό (σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό) το ότι είναι ορφανός από γονείς (και μάλιστα ήταν αυτόπτης μάρτυρας στην δολοφονία τους), το ότι είδε έναν συμμαθητή του να πεθαίνει μπροστά στα μάτια του από το χέρι του ποιο σκοτεινού μάγου όλων των εποχών, το ότι είδε την επιστροφή του Βόλντι, το ότι πάλεψε ξανά μαζί του, το ότι όλος ο μαγικός κόσμος τον έχει για τρελό και ψυχοπαθή και το αποκορύφωμα: το ότι ο Λόρδος Βόλτεμορτ μπαίνει με ανεξήγητο τρόπο στα όνειρα του!!! Υπέροχα εεε??? Απλά πράγματα!!! (Σκέτη ειρωνεία για όσους δε κατάλαβαν. Α και αυτά ήταν μόνο η αρχή. Υπάρχει ολόκληρη λίστα αλλά αν τα πω όλα θα μου χρειαστεί από μόνη της μια ολόκληρη ανάρτηση.) Ο καημένος ,με λίγα λόγια, δεν ξέρει που παν τα τέσσερα τώρα ποια. 

  Είναι δικαιολογημένος για τον θυμό του αλλά θα μπορούσε να ξεσπά λίγο λιγότερο στους φίλους του. Επίσης, σε αυτό το βιβλίο βλέπουμε τον Χάρι ερωτευμένο με την Τζο Τσάνγκ. Είδαμε το πρώτο τους φιλί, το πρώτο τους ραντεβού και τους συνεχούς καυγάδες τους (θα σας μιλήσω αργότερα για το πόσο με εκνεύριζε ώρες ώρες η Τζο, θα έρθει και η σειρά της μην ανησυχείτε). Ακόμα αντικρίζουμε τον Χάρι μας με άλλη ματιά. Τον βλέπουμε ως αρχηγό. Το ήξερα πως ο Χάρι θα ήταν καλός σε αυτό αλλά να το διαβάζουμε κι ολας ήταν το κάτι άλλο. Ήταν φοβερός ηγέτης και καταπληκτικός δάσκαλος για όλους τους Νικηφόρους. Ήμουν απίστευτα υπερήφανη για αυτόν, για την ηγεσία του και για την επανάσταση του. Όμως όλοι μας γνωρίζουμε τον Χάρι. Πάντα προσπαθεί να σώσει όσους νοιάζεται και αγαπά. Πάντα βάζει τον εαυτό του δεύτερο. Δεν νοιάζεται ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για τον εαυτό του. Αρκεί να σώσει τους άλλους. Ακόμα και αυτούς που δεν το αξίζουν. Αυτός είναι μάλιστα και ένας από τους λόγους που τον αγαπάμε τόσο πολύ. Είναι ένας ήρωας. Παρόλο που εκείνος δεν ένιωθε ποτέ έτσι, εμείς το ξέρουμε Παρόλο που η ζωή του δεν ήταν εύκολη πάντα έκανε το καλύτερο για τους άλλους. Πάντα ήταν ένας πραγματικός ήρωας. Τίποτα λιγότερο.

Σειρά έχει η Ερμιόνη Γκρέιντζερ. Η πανέξυπνη, ιδιοφυής, δυνατή μας Ερμιόνη. Όπως πάντα η Ερμιόνη μας, μας έβαλε τα γυαλιά και μας άφησε άφωνους που κάνει την διαφορά. Έχει ιδέες που σε κάνουν να σκέπτεσαι: Μα καλά είναι δυνατόν??? Πως κάτι τόσο προφανές δεν το σκέφτηκα??? Είναι απλό. Μόνο ένα μυαλό σαν το δικό της μπορεί να κάνει τέτοια πράγματα!  Υπάρχει όμως κάτι σε αυτό το βιβλίο που δεν μπορεί να ξεχαστεί. Τι είναι αυτό??? Η ιδέα ενός επαναστατικού κινήματος και να αφήσουν στην άκρη τους κανόνες και τα μαθήματα ήταν της Ερμιόνης. Όταν διάβασα πρώτη φορά εκείνο το κεφάλαιο νόμιζα πως τα μάτια μου έκαναν πουλάκια. Έπρεπε να το διπλοδιαβάσω για να σιγουρευτώ ότι κατάλαβα καλά. Όταν ήμουν 100% σίγουρη έκανα σχεδόν πάρτι από την χαρά μου. Η Ερμιόνη ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ ΈΓΙΝΕ ΕΠΑΝΣΤΑΤΡΙΑ!!!

  Ρόναλντ, Ρόναλντ Ουέσλι ήρθε η σειρά σου. Ο Ρον σε αυτό το βιβλίο είναι δίχτυ ασφαλείας για τον Χάρι. Τον βοηθάει όταν έχει ένα πλήθος ατόμων να αντιμετωπίσει, οι οποίοι τον λένε κατάμουτρα ψεύτη. Ο Ρον πάντα ήταν ένας καλός φίλος για τον Χάρι. Δεν το έβαζε στα πόδια όταν τα πράγματα δυσκόλευαν. Δεν άλλαζε γνώμη κάθε τρεις και λίγο για τον κολλητό του όταν οι φήμες σχεδόν οργίαζαν για εκείνον. Έμενε πάντα στο πλευρό του. Ότι και να γινόταν. Ότι και να έπρεπε να ξεπεράσουν. Πάντα ήταν μαζί. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να μείνει απαρατήρητο σε αυτό το βιβλίο ή τουλάχιστον να μην αναφερθεί. Όσο ο Ρον μεγάλωνε γινόταν γενναίος, πιστός και αυθεντικός. Σε αυτό το βιβλίο θα τα καταλάβουμε αυτά καλύτερα από κάθε άλλη φορά μέχρι τώρα.

  Τώρα θα σας μιλήσω για δύο κοκκινομάλλικα αγόρια, που είναι δίδυμα ποιο συγκεκριμένα. Τώρα θα σας πω για τον Φρέντ και Τζόρτζ Ουέσλι. Σας έχω πει πόσο πολύ αγαπώ αυτά τα αγόρια (που σε αυτό το βιβλίο έγιναν ενήλικοι).  Πόσο με κάνουν να γελάω. Πόσο χαρούμενη με κάνουν. Πόσο με εμπνέουν. Όσα και να σας πω είναι λίγα. Είναι υπέροχοι. Είναι οι αγαπημένοι μου φασαριόζηδες, τρελάρες, σκανταλιάρηδες EVER. Κανείς δεν μπορεί να τους φτάσει σε αυτούς τους τομείς. Όσο και να προσπαθήσει κάποιος απλός θα φάει την σκόνη τους. Και τώρα θα σας πω κάτι που αξίζει όσκαρ σε αυτό το βιβλίο. Πιστέψτε με, το αξίζει. Ήταν όταν αυτοί οι δύο κατάλαβαν ότι ήταν ώρα να σταματήσουν να είναι ευγενικοί. Ότι ήταν ώρα να αφήσουν την φαντασία τους ελεύθερη. Ότι ήταν ώρα να εκδικηθούν στο όνομα του Νταμπλντορ. Και αυτό έκαναν. Το αποτέλεσμα??? Απλά δεν περιγράφεται. Είχα μείνει να διαβάζω με δέος ενώ ταυτόχρονα είχα στα χείλι μου ένα χαμόγελο απερίγραπτης ικανοποίησης. Μην ξεχαστεί και το ότι έκλαιγα σχεδόν από τα γέλια διαβάζοντας την αντίδραση την Αρχηστρίγκλας ή όπως την αποκαλούν αυτοί οι δυο, επισήμως άγιοι και θρύλοι του Χόγκουαρτς και όλων ΧαριΠοτεροανγνωστών, : Κατσίκα.

        

   Θα σας περιγράψω τώρα λίγο την κατάσταση με τον Πέρσι Ουέσλι. Πότε δεν τον συμπάθησα ιδιαίτερα. Ήταν σπαστικός και ξερόλας. Σε αυτό το βιβλίο όμως πραγματικά το παράκανε. Θα μπορούσε άνετα να πάρει το βραβείο: του ποιο εκνευριστικού χαρακτήρα σε αυτό το βιβλίο που εμφανίζεται τόσο λίγο(γιατί υπάρχουν και άλλοι πολλοί ενοχλητικοί χαρακτήρες π.χ. ο Ντράγκο). Τον συναντήσαμε ελάχιστα όπως είπα και πρωτύτερα. Αλλά και πάλι ήταν αρκετό. Περισσότερο έγραφε σπαστικά γράμματα, ήταν χλευαστικός και αγενής και γινόταν ο ποιο μεγάλος γλείφτης που έχω δει - διαβάσει. (Με διαφορά!) Δεν έχω τίποτα άλλο να πω για εσένα Πέρσι, εκτός από ότι μακάρι να έμοιαζες περισσότερο στα αδέλφια σου. Αλλά που τέτοια τύχη.

  Τώρα χτυπά το καμπανάκι για την Τζίνι Ουέσλι. Λοιπόν, την βλέπουμε πρώτη φορά στο πρώτο βιβλίο της σειράς, στιγμιαία. Την είδαμε να παθαίνει σοκ και σχεδόν να λιποθυμά αντικρίζοντας τον Χάρι. Στο δεύτερο βιβλίο δεν βελτιώθηκε ιδιαίτερα η κατάσταση, εκτός και αν θεωρείται βελτίωση το ότι της έπεφταν τα βιβλία από τα χέρια όταν ήταν στο ίδιο δωμάτιο με τον Χάρι. Ούτε και στο τρίτο βιβλίο υπήρξε καμία σιγγλονιστκή αλλαγή. Στο τέταρτο όμως έγινε το "κλικ" και άρχισε να είναι ο εαυτός της, σταμάτησε να τραυλίζει και να αγχώνεται μπροστά του. Μάλιστα ανακαλύπτουμε πως απέκτησε και αγόρι. Στο πέμπτο βιβλίο είναι και επισήμως αγνώριστη. Λέει την γνώμη της χωρίς να φοβάται τι θα πουν οι άλλοι, λέει μικροψεματάκια τόσο χαλαρά που πείθει τους πάντες, είναι ένα δυνατό μέλος του Στρατού του Ντάμπλντορ και όπως φαίνεται είναι πολύ καλή ανιχνεύτρια. Δεν φτάνει τον Χάρι στο μικρό του δαχτυλάκι αλλά και πάλι είναι πολύ καλή και παραμένει εντυπωσιακό. Έχει γίνει σίγουρη, δυνατή, δυναμική και γενναία. Μιλάμε για μεγάλες εξελίξεις εδώ πέρα. Μου αρέσει περισσότερο ο πραγματικός της εαυτός παρά το κορίτσι που χλόμιαζε στην θέα του Χάρι. Έτσι είναι πολύ καλύτερα. (Και έτσι επισήμως κλείσαμε με τους Ουέσλι!)

  Αφού σας μίλησα για τα κορίτσια που συμπαθώ λέω να πιάσω τώρα την Τζο Τσάνγκ, όπως σας υποσχέθηκα. Βλέπουμε πρώτη φορά Τζο στο τρίτο βιβλίο. Σε έναν αγώνα Κουίντιτς μεταξύ Ράβενκλόου και Γκρίφιντορ, και εννοείται πως το Γκρίφιντορ κέρδισε πανηγυρικά. Στο τέταρτο βιβλίο ο Χάρι είναι ερωτευμένος μαζί της. Εκείνη όμως ήταν με τον Σέντρικ Ντίγκορι. Αυτός όμως μετά δολοφονήθηκε, μπροστά στα μάτι του Χάρι. Και αυτή τώρα είναι θλιμμένη. Γιατί τον αγαπούσε. Αλλά της αρέσει και ο Χάρι από πριν. Από πριν. Το μόνο που κάνει είναι να κλαίει. Τρέχει το δάκρυ κορόμηλο. Είχε βαλτώσει από το κλάμα. Δεν έκανε τίποτα άλλο. Κλάμα, κλάμα και πάλι κλάμα. Όλη μέρα και όλη νύχτα. Ο Χάρι προσπαθούσε να την προσεγγίσει, συνεχώς. Τα κατάφερε. Εκείνη έγινε το κορίτσι του, βγήκαν κανα δύο ραντεβού και φιλήθηκαν. Προτιμούσα μα τον θεό να φιλήσει την Μυρτιά που κλαίει. Δεν θα είχε και μεγάλη διαφορά, αφού η Τζο μοιάζει με μετεμψύχωση της Μυρτιάς στο λίγο ποιο όμορφο χωρίς γυαλιά. Όμως βρε παιδιά συγνώμη κι όλας αλλά μου λεσπασε τα νεύρα η Τζο. Ξέρω ότι λυπάται. Ξέρω ότι θρηνεί. Και εγώ το έκανα. Λυπήθηκα που πέθανε ο Σέντρικ. Αλλά στα πόδια της έπεφτε ο Χάρι Πότερ. The boy who lived for names of god. Gofh. Ακόμα και όταν τον φιλούσε έκλαιγε. Μετά από κάποια στιγμή και μετά ήθελα να φωνάξω: ΑΜΆΝ ΠΟΙΑ!!! Απλά σταματήστε! Απλά χωρίστε αν γίνεται γιατί δεν αντέχεται άλλο αυτή η κοπέλα!!! Και ευτυχώς, η ευχή μου βγήκε αληθινή.

  Όμως δεν είναι όλοι οι Ράβενκλοου έτσι. Πολύ καλό παράδειγμα είναι ένας καινούργιος χαρακτήρας του βιβλίου, με το όνομα Λούνα Λάβγκουντ. Η Λούνα είναι ένα ιδιόρρυθμο κορίτσι, που δεν έχει πολλούς φίλους και που της αρέσει να βλέπει τον κόσμο με άλλο τρόπο. Είναι πάντα χαρούμενη και βλέπει τα πράγματα από την ποιο χαρούμενη και ευχάριστη οπτική γωνία. Είναι μοναδική. Δεν υπάρχει κανείς που να της μοιάζει. Την αποκαλούν κι όλας: τρελό - Λούνα. Το θεωρώ άσχημο αυτό. Γιατί δεν είναι τρελή. Απλός έχει διαφορετικές αντιλήψεις και απόψεις. Και το θεωρώ υπέροχο που υπερασπίζεται αυτήν της την πλευρά. Η Λούνα είναι ένας χαρακτήρας που αγάπησα αμέσως. 

Επίσης, κάτι καινούργιο σε αυτό το βιβλίο είναι τα θέστραλ. Εγώ τα θεωρώ υπέροχα πλάσματα αλλά ... για να τα βλέπει κάποιος πρέπει να έχει δει κάποιον να πεθαίνει μπροστά στα μάτια του. Η Λούνα, ο Νέβιλ και ο Χάρι τα βλέπουν. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί ο Χάρι δεν τα έβλεπε και ποιο πριν αφού είχε δει την μητέρα του να πεθαίνει. Αλλά ήταν μωρό τότε και δεν είναι πολύ καθαρές οι αναμνήσεις του από εκείνην την νύχτα. Μπορεί αυτός να ήταν ο λόγος. Ποιος ξέρει!

Λοιπόν τώρα θα ήθελα να σας μιλήσω για τον Σείριο αλλά αποφάσισα να μην το κάνω. Αύριο θα σας δημοσιεύσω μια άλλη ανάρτηση ολοκληρωτικά για αυτόν ... το αξίζει. Για αυτό λέω να πιάσω τον Άλπμουμς Ντάμπλντορ. Σε αυτό το βιβλίο βιβλίο ο Νταμπλντορ ήταν ψυχρός και απόμακρος. Συνεχώς σκεπτόμουν το γιατί να συμπεριφέρεται έτσι στον Χάρι. Τι να συνέβη. Τι άλλαξε. Και μόλις έμαθα τον λόγο που δεν μπορούσε να κοιτάξει τον Χάρι στα μάτια ήταν σαν να αφοπλίστικα και μετά να μου έκαναν το μαρμαρόσιους. Δεν θα μπορούσα με τίποτα να μαντέψω το τι έκρυβε. Έπρεπε να σταματήσω το διάβασμα για λίγο για να "χωνέψω" τα όσα είπε. Γιατί μετά από αυτό (και από την μάχη που έδωσε με τον Βόλντι λίγο νωρίτερα), ποτέ δεν ξαναδιάβασα για αυτόν χωρίς να νοιώθω δέος. Και για την ηρεμία του. Αυτό και αν δεν πρέπει να ξεχαστεί! Άκου εκεί: "Μπορείς να συνεχίσεις να σπας τα πράγματά μου. Τολμώ να πω πως έχω πάρα πολλά". Αυτό και αν με άφησε απροετοίμαστη. 

Και κάτι ακόμα … νόμιζε στ' αλήθεια, έστω και για μια στιγμή ο ηλίθιος ο Φαντζ και η βατραχομούρα Αρχηστρίγκλα του ότι θα μπορούσαν να απλώσουν έστω και το μικρό τους δαχτυλάκι στον Ντάμπλντορ??? Σοβαρά??? Έφτασε ως εκεί η αλαζονεία, η ξεροκεφαλιά και η ανεγκεφαλιά τους??? Το σημείο όπου είναι του γραφείο του κι εξαφανίζεται σε μια στήλη μαγικής φωτιάς μαζί με τον Φοκς (τον φοίνικα) αλλά και η ανικανότητα της Κατσίκας αργότερα να μπει στο γραφείο του διευθυντή, η οποία τρομάρα της ήθελε να κάτσει και εκεί που καθόταν εκείνος, τους γελοιοποιεί ολοκληρωτικά! Τους ταπεινώνει όσο δεν πάει και το χάρηκα απίστευτα! Να’ σε καλά Ντάμπλντορ.

  Θέλω να πιάσω άλλα τέσσερα πραγματάκια πριν σας μιλήσω για την Αρχηστρίγγλα. Πρώτον, για την ανάμνηση του Σνέιπ με τον πατέρα του Χάρι, τον Τζέιμς. Πάντα φανταζόμασταν τον πατέρα του Χάρι κάτι σαν θρύλο. Αψεγάδιαστο. Χωρίς ελαττώματα. Καλό σε όλα! Η αλήθεια είναι πως με ενοχλούσε λίγο αυτό. Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο τέλειος σκεπτόμουν. Πάντα "έστυβα" το μυαλό μου για να βρω κάτι άσχημο σε αυτόν. Και αυτή ανάμνηση ικανοποίησε την δίψα μου για περιέργεια. Προσωπικά αυτή η ανάμνηση δεν μείωσε. Καθόλου. Για μένα τον ανύψωσε κι όλας. Γιατί πλέον τον είχαμε δει να κάνει λάθη. Λάθη εφηβείας που σε κάνουν να ντρέπεσαι αργότερα. Τον απομυθοποίησε. Αυτό τον έκανε ποιο αληθινό. Ποιο ρεαλιστικό.  Και το λάτρεψα αυτό. 

Δεύτερον, η ιδέα του να φτιαχτούν οι Νικηφόροι. Εξαιρετική. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω για αυτούς εκτός από συγχαρητήρια που ήσασταν γενναίοι και σίγουροι για να πάτε κόντρα στο κατεστημένο. Ή ποιο συγκεκριμένα κόντρα στην τρομοκρατία της Αρχηστρίγγλας. Τρίτον, το Τμήμα Μυστηρίων. Εμπνευσμένο. Δεν ήταν μόνο ο χώρος μιας μάχης. Ήταν ο χώρος που νιώσαμε, εμείς και ο Χάρι, την απώλεια. Ήταν ο χώρος που η δύναμη της αγάπης και του πόνου κυριάρχησε ενάντια στο σκότος. 

Ήταν ο χώρος που η αλήθεια φανερώθηκε. Που όλοι μάθανε ότι ο Βόλντι γύρισε και ότι ο Χάρι έλεγε την αλήθεια. (Καλά άλλο το ότι όταν αυτό συνέβαινε και διάβαζα για την έκφραση του Υπουργού έλεγε με θυμό μέσα μου: Α μπά! Τι μας λες βρε μεγάλε! Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο που στο λέγαμε τώρα το κατάλαβες! Μπράβο βρε Φαντζ! Προοδεύεις!) 

   Τέταρτον, το πιστεύετε ή όχι αλλά συγκινήθηκα με μία φωτογραφία. Αυτή η φωτογραφία μας έδειχνε το πρώτο τάγμα του Φοίνικα. Μέσα είχε τους πάντες. Τους γονείς του Χάρι, τον Σείριο, τον Λούπιν, τους γονείς του Νέβιλ, τον Μούντι κ.τ.λ. Γιατί συγκινήθηκα λοιπόν??? Γιατί ελάχιστοι από αυτούς που που μας παρουσίαζε η φωτογραφία ήταν ακόμα ζωντανοί. Σχεδόν όλοι πέθαναν από τους Θανατοφάγους ή από τον ίδιο τον Βόλτεμορτ. Κάποιοι τρελάθηκαν από τα βασανιστήρια. Το αποτέλεσμα ήταν οι επιζώντες να είναι ελάχιστοι. Δεν έβαλα τα κλάματα ή κάτι τέτοιο αλλά ένιωσα ένα κενό στο στομάχι μου. Δεν γινόταν να μην αναφέρω τις απώλειες ενός τόσο αιματηρού πολέμου.

  Τώρα είναι η ώρα που όλοι περιμέναμε! Ήρθε η ώρα της Αρχηστρίγκλας. Θα τα πάρω από την αρχή. Την Ντολόρες, την πρωτοσυναντάμε στην δίκη του Χάρι. Από την αρχή δεν την συμπάθησα. Είχε μια τόση ψεύτικη γλυκιά φωνή, ένα πρόσωπο που ταίριαζε καλύτερα σε βάτραχο και μια έκφραση λες και μιλούσε σε 5αχρονο. Και αυτή ήταν η εντύπωση μου πριν καν καταλάβω καλά καλά τι έλεγε. Όταν το συνειδητοποίησα και αυτό απλά την έβλεπα με μισό μάτι. Ήταν στιγμιαίο. Αυθόρμητο. Ποτέ δεν κάνω έτσι με άλλους χαρακτήρες αλλά αυτή ήξερα πως έκρυβε πολλά άσχημα πράγματα κάτω από αυτόν τον κύκλο με μάτια που είχε για πρόσωπο και από το απαίσιο ροζ ζακετάκι της. Έπειτα, με όχι και με ιδιαίτερη χαρά, την συναντάμε στο Χόγκουαρτς. Είναι η νέα καθηγήτρια για το μάθημα: Άμυνα Εναντίων των Σκοτεινών Τεχνών. Μετά από το πρώτο της μάθημα πραγματικά την μίσησα όσο δεν πάει. Ή έτσι πίστευα μέχρι εκείνην την στιγμή. Άκου εκεί μάθημα στο Χόγκουαρτς χωρίς μαγικά και μόνο διάβασμα. Ανήκουστο. Τουλάχιστον στο μάθημα υπήρξαν και εξελίξεις. Η λογομαχία μεταξύ Στρίγκλας και Χάρι δεν άργησε να ξεκινήσει. Άκου εκεί: Μα ποιος θα ήθελε να επιτεθεί σε παιδιά??? 

Και η υπέροχη απάντηση: Εμ δεν ξέρω, μήπως ο Λόρδος Βόλτμορτ??? (Έτσι αρχίζει μια διαμάχη και μια κόντρα που αυτή μεταξύ Σνέιπ και Χάρι μοιάζει ώρες ώρες με παιχνιδάκι.) Με αυτόν τον τρόπο ο Χάρι παίρνει τιμωρία. Αυτό που έπρεπε να κάνει είναι να γράφει συνεχώς: Δεν θα ξαναπώ ψέματα. Μόνο που αυτή η τιμωρία μόνο συνηθισμένη δεν είναι. Γιατί δεν γράφει με μελάνι. Αλλά με το ίδιο του το αίμα.

Η Στρίγκλα από τα απλά πράγματα αρχίζει να αποκτά αληθινή εξουσία. Από την μια στιγμή στην άλλη από μια απλή καθηγήτρια γίνεται επιθεωρήτρια του Χόγκουαρτς. Με την πρόφαση: τα πράγματα στο Χόγκουαρτς είναι πολύ χειρότερα από όσο πίστευα. Έτσι αρχίζει και η τρομοκρατία της. Απαγορεύει τα πάντα. Η τιμωρίες της είναι βάρβαρες. Όσοι δεν είναι Σλίθεριν είναι για αυτήν σαν κατώτεροι. Και πλέον αξιολογεί και τους άλλους καθηγητές και μπορεί να του διώξει μάλιστα. Και χωρίς να χάσει χρόνο το κάνει. Τους παρακολουθεί σαν κακάσχημη βδέλλα και αποφασίζει. Διώχνει την Τρελόνη. 

Η Τρελόνη εμένα πάντα μου φαινόταν σπαστικά και δεν την χώνευα. Αλλά ΚΑΝΕΊΣ δεν είχε το δικαίωμα να την διώξει. Αυτό ήταν το σπίτι της. Εκεί ήταν ο τόπος της. Εκεί ήταν η ζωή της. Κανείς δεν μπορούσε να της το στερήσει. Μόλις η Αρχηστρίγκλα το δοκίμασε άρχισα να βγάζω καπνούς σχεδόν. Παρακαλούσα από μέσα μου την Τρελόνη να δημιουργήσει την χειρότερη της προφητεία και για μια φορά να βγει αληθινή.

Και ας μην έφταναν όλα αυτά είναι και Η ρατσίστρια. Μόνο και μόνο επειδή ο Χάγκρντ είναι μισός γίγαντας, αυτόματος δεν άξιζε τίποτα. Ούτε καν να του μιλάει ευθέος και με σεβασμό. Του συμπεριφερόταν σαν να ήταν κάτι που πάτησε με το μικροσκοπικό, αηδιαστικό, ροζ παπούτσι της. Όταν ο Νταμπλντορ έκανε την μεγάλη του έξοδο και εκείνη πήρε στα χέρια της όλην την εξουσία, απλά δημιουργήθηκε ΤΟ χάος. Οι Νικηφόροι πιάστηκαν και οι τιμωρίες τους ήταν σχεδόν απάνθρωπες, αλλά έπαιρναν μερικές, καθημερινές, μικρές γεύσεις εκδίκησης. Την τρέλαναν σχεδόν. Εγώ απλά έσκαγα στα γέλια και απολάμβανα ενώ εκείνη ούρλιαζε από τον θυμό της και έτρεχε πάνω κάτω σαν να είχαν ανάψει φωτιές στα μπατζάκια της (η αλήθεια είναι πως και αυτό συνέβη χάρις στους διδύμους).

Δεν ήμουν και ακόμα δεν είμαι ικανοποιημένη με την τιμωρία της. Έφερε τόσον πόνο, θλίψη και χάος και το τίμημα μου πλήρωσε θεωρώ ήταν πάρα πολύ μικρό. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή αντιπροσωπεύει το απόλυτο κακό. Και λίγα λέω. Επίσης, παλιά μου άρεσε το ροζ. Είχε αρχίσει να με κουράζει και να το βαριέμαι αλλά αφού τελείωσα αυτό το βιβλίο πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, τότε ήμουν 10, ποτέ δεν ξανακοίταξα τον ροζ με τον ίδιο τρόπο. Πραγματικά αυτή η γυναίκα είναι η αυτοπρόσωπα του κακού. Και νομίζω πως κανένας δεν θα διαφωνήσει.

Αφού λοιπόν τελείωσα με την ανάλυση αυτού του βιβλίου θα περιμένετε λίγο για την επόμενη ανάρτηση μου, εκτός από την αυριανή με τίτλο: Αντίο Σείριε… Θα σε αγαπάμε για πάντα…

Μέχρι τότε όμως ανυπομονώ να δω τα σχόλια σας για αυτήν εδώ. Ελπίζω να σας άρεσε. Ελπίζω ακόμα ο εξάψαλμος μου για την Ντολόρες να ήταν αρκετά ικανοποιητικός. Και η αλήθεια είναι πως την μισώ εξίσου με τον Βόλντι. Περισσότερο από την Μπέλατριξ και τον Μαλφοί. Μπορεί μάλιστα να ξεπερνά και λίγο τον Βόλτεμορτ .... και ας κοιτάτε τις τελευταίες μου προτάσεις όλοι περίεργα, εγώ την αλήθεια λέω.

Το trailer της ταινίας:

https://www.youtube.com/watch?v=1OBDX7YRhLU