"Νυχτερινό Σχολείο - Το Ράγισμα" (Βιβλίο 3ο από 5) Της C.J. Daugherty

Περίληψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Συντετριμμένη κι εξοργισμένη, και κάτω από τη συνεχή απειλή του άγνωστου κατασκόπου στην Κιμμέρια Ακαδημία, η Άλι Σέρινταν νιώθει χαμένη. Και τώρα πια δεν είναι η μόνη που νιώθει έτσι – οι πάντες καταρρέουν. Οι μαθητές δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, οι καθηγητές στρέφονται ο ένας ενάντια στον άλλον, οι Κανόνες χάνουν την ισχύ τους. Όταν ο Ναθάνιελ αποκαλύπτει το σχέδιο και τη στρατηγική του, η Ιζαμπέλ αρχίζει να χάνει τον έλεγχο της Κιμμέριας Ακαδημίας, του Νυχτερινού Σχολείου και ολόκληρης της οργάνωσης που κρύβεται πίσω από αυτά. Κι έτσι όπως το σχολείο διολισθαίνει σ’ ένα ολέθριο τέλμα παράνοιας και καχυποψίας, όλοι θεωρούνται ύποπτοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Όλοι μπορούν να φυλακιστούν χωρίς αποδείξεις και να καταδικαστούν χωρίς δίκη. Κανείς δεν είναι ασφαλής. Αυτή τη φορά δε χρειάζεται να τους βλάψει ο Ναθάνιελ. Αυτή τη φορά βλάπτουν μόνοι τους τον εαυτό τους.

Trailer για το βιβλίο: https://www.youtube.com/watch?v=N9KpV4_kbwY

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Στην ζωή της Άλι όλα άλλαξαν την νύχτα που είδε μια από τις καλύτερες της φίλες να πεθαίνει μπροστά στα μάτια της και που ελάχιστες στιγμές αργότερα η ίδια είχε απαχθεί από τους πράκτορες του Ναθαναήλ. Την νύχτα που έκανε επίτηδες ένα τροχαίο για να μπορέσει να δραπετεύσει, παρόλο που ήξερε ότι είχε πολλές πιθανότητες να σκοτωθεί στην προσπάθεια. Την νύχτα που της δημιουργήθηκαν οι τύψεις αφού δεν κατάφερε να σώσει την φίλη της.

Έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες από την νύχτα που πέθανε η Τζο. Αυτό που έκανε τόσο καιρό είναι να κρύβεται από όλους από όλα. Κρατούσε τους ποιο κοντινούς της ανθρώπους σε απόσταση. Είχε πάρει την απόφαση ότι κανένας άλλος δεν θα τραυματιζόταν (ή ποιο ακραία να σκοτωθεί). Δεν θα μπορούσε να το αντέξει.  Ήθελε να είναι μόνη και να αφήνει τον θυμό της να βγαίνει προς τα έξω σε ότι και να έκανε. Δεν πήγαινε στα μαθήματα και ξέκοψε από το Νυχτερινό Σχολείο. Μέχρι που μια μέρα κάνει κάτι που μπορεί να την αποβάλει διαπαντός από την Κιμέρια Ακαδημία. Έκλεψε το κινητό της Ιζαμπέλ, τηλεφώνησε στον Μάρκ (ένας από τους καλύτερους της φίλους πριν πάει στην Ακαδημία) και το έσκασε. Δεν είχε πάει πολύ μακριά πριν την πιάσουν και την γυρίσουν πίσω. Η Άλι τα έκανε όλα αυτά γιατί ήθελε να δημιουργήσει λίγη ένταση. Να τους ταράξει όλους λίγο έτσι ώστε να καταφέρει επιτέλους να ακουστεί. Το αποτέλεσμα όμως ήταν να κάνει μια συμφωνία με την γιαγιά της, την ξακουστή Λουσίντα, ότι: δεν θα το ξανά σκάσει, θα ξανά αρχίσει το νυχτερινό σχολείο, ότι από εδώ και μπρός θα πήγαινε κανονικά στα μαθήματα της, ότι δεν θα παραβιάσει ΚΑΝΈΝΑΝ κανόνα και ότι εκείνη σαν αντάλλαγμα θα της έδινε αυτό που επιθυμούσε ποιο πολύ από όλα εκείνη την στιγμή. Εκδίκηση. Εκδίκηση από το Γκειμπ και τον Ναθαναήλ. Η Άλι δέχτηκε χωρίς περιστροφές.

Η Άλι μέχρι εκείνη την στιγμή δεν προσπαθούσε να ξεπεράσει στ’ αλήθεια να ξεπεράσει τον θάνατο της Τζό. Τώρα όμως τα πράγματα είχαν αλλάξει. Είχε κάνει και μια συμφωνία και έπρεπε να τρίξει τα δόντια στο πόνο, ψυχικό και σωματικό. Έπρεπε να αποκαταστήσει την σχέση της με τους ανθρώπους που εμπιστευόταν (παρόλο που ακόμα απέφυγε εξεπίτηδες έναν συγκεκριμένα). Έπρεπε να κάνει τόσα πολλά που δεν ήθελε παρόλο που ήξερε ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Πάνω όμως που άρχισε να επαναφέρετε (αργά αλλά στα σταθερά) όλα έγιναν και επισήμως πάλι τελείως τρελά. Μια διάρρηξη στο γραφείο της Ιζαμπέλ και η καταστροφή της εκκλησίας είναι αρκετά για να χαθεί ο ελάχιστος έλεγχος που υπήρχε. Κάτι  που η Άλι δεν μπορεί να το αφήσει να συμβεί. Έτσι λοιπόν με την βοήθεια την Νικόλ, της πανέμορφης μικροκαμωμένης γαλλιδούλας, δημιουργούν μια ομάδα με έξι άτομα με σκοπό να διασώσουν ότι μπορούν σε όσο χρόνο έχουν, να βρουν τον κατάσκοπο, να αθωώσουν τους ειλικρινείς και να αποκαλύψουν τους κακούς.

Σε αυτήν την ομάδα είναι μέλη: η Άλι (όλοι της συμπεριφέρονται σαν να είναι ο αρχηγός, που κατά την γνώμη μου είναι ακόμα και αν αυτή δεν το καταλαβαίνει), η Νικόλ, η πολυμήχανη Ρείτσελ, η σβέλτη αλλά μικρούλα Ζώη, ο εκπληκτικός Σιλβέν και ο μοναδικός Κάρτερ.

Και δεν της φτάνουν όλες αυτές οι ευθύνες έχει να καταλάβει και το τι νιώθει. Πρέπει να καταλάβει με ποιόν τρόπο αγαπά τον Σιλβέν και τον Κάρτερ (ακόμα και ο κύριος Ουέστ έχει πλέον άλλην κοπέλα, την Τζούλς, εκείνη είναι πολύ μπερδεμένη). Και ο όπως είπε και ο Σιλβέν … πότε δεν ήταν σχετικά με αυτήν της την απόφαση???

Το σχολείο έχει χωριστεί στα δύο.

Σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα.

Ο κόσμος της έχει ραγίσει.

Θα κάνει όμως τα πάντα για να τον σώσει.

Καλώς ήρθατε στον εκπληκτικό κόσμο του Νυχτερινού Σχολείου.

Αφού μπήκατε … δεν θα θέλετε να βγείτε.

Προσωπική γνώμη:

Έντονο. Παθιασμένο. Εκρηκτικό.  Αυτά και πολλά ακόμα σε μια μάχη που θα κρίνει όχι μόνο την ζωή τους αλλά και όλον τον κόσμο.

Αυτό λοιπόν το τρίτο βιβλίο μιας εκπληκτικής σειράς. Αυτό το βιβλίο με εξέπληξε πολύ ευχάριστα. Είχε τόση δράση, μυστήριο και ανελέητους κίνδυνους που αν τα συνδυάσεις απλά το αποτέλεσμα θα είναι να τρως τα νύχια σου από την αγωνία για το τι θα γίνει μετά. Πώς δηλαδή να μην μπορέσω να το αγαπήσω και να ανυπομονώ και για άλλο??? Τώρα όμως θα πω κάτι που με δυσαρέστησε σχετικά με το βιβλίο. Εγώ πιστεύω πως στο πρώτο και στο δεύτερο βιβλίο υπήρχε μεγαλύτερη ερωτική εμπλοκή παρά στο τρίτο. Ακόμα θεωρώ ότι το τρίτο ήταν μια ευχάριστη έκπληξη αλλά … η αλήθεια να λέγετε, είχε έλλειψη. Υπήρχαν στιγμές μεταξύ Κάρτερ – Σιλβέν αλλά δεν ήταν αρκετές. Είχα την δίψα και για άλλο. Φυσικά όμως αυτή είναι η δική μου γνώμη. Αν εσείς έχετε κάτι διαφορετικό να πείτε (ή να συμφωνήσετε) θα ήθελα να σας ακούσω όπως πάντα.

Τώρα θα ήθελα να σας πω λίγο για τα εξώφυλλα. Η σύγκριση μεταξύ ξένου και αγγλικού … θα ήταν χάσιμο χρόνου. Το ξένο είναι χίλιες φορές καλύτερο από το ελληνικό. Σπάνια μπορώ να πω ότι το ελληνικό με αγγίζει περισσότερο. Ε λοιπόν … αυτή η φορά δεν είναι μια από εκείνες. Το αγγλικό έχει βάθος. Τα χρώματα έχουν επιλεγεί για να δημιουργούν μια εκπληκτική αντίθεση. Το ελληνικό από την άλλη … κοιτάξτε ξέρω πόσο προσπαθούν οι εκδοτικοί οίκοι να βάζουν ένα εξώφυλλο που να παρακινεί τον αναγνώστη να το διαβάσει και εδώ έκαναν καλή δουλειά αλλά σε σύγκριση με το αγγλικό φαίνεται προχειροδουλειά. 

Και θα σας πω και κάτι ακόμα …

Νομίζω πως μετά το Χόγκουαρτς, η Κιμμέρια Ακαδημία, είναι το σχολείο που αγαπώ περισσότερο και αυτό, είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά απολύτως ειλικρινής. Η Daugherty έχει δημιουργήσει έναν υπέροχο κόσμο ο οποίος, χαρακτηρίζεται από ρεαλισμό, γεγονός που τον κάνει πιο αληθινό, πιο προσιτό, ίσως και πιο τρομακτικό, έστω και κατά μία έννοια, από κάποιους άλλους. Ο κόσμος της, θα μπορούσε να υπάρχει, μπορεί και να υπάρχει, αποτελούμενος από ανθρώπους που γεννήθηκαν κι εκπαιδεύτηκαν κατάλληλα, προκειμένου να μπορούν να κυριαρχούν σε αυτό τον, να τον ελέγχουν, να έχουν στα χέρια τους και να ασκούν την εξουσία που δεν κέρδισαν, αλλά που ουσιαστικά, τους κληροδοτήθηκε. Το να καταφέρεις να παίξεις με τα μυαλά, την συνείδηση αλλά και τα συναισθήματα των ανθρώπων, δεν είναι εύκολο και η συγγραφέας, μέσα από την ιστορία της, ακριβώς αυτό κάνει, το οποίο όχι μόνο θεωρώ εντυπωσιακό αλλά και ένα από τα πιο σημαντικά σημεία στην εξέλιξη και την πορεία των γεγονότων της ιστορίας της.